De mensen die mij lezen zullen ongetwijfeld weten dat mijn leven een aaneenschakeling is van onhandigheden, kansloosheid en blunders, afgewisseld met teleurstellingen. Maar goed, ik moet hier niet vertellen wat jullie al weten. Vorige week was het weer zover.
Ik had twee trainingsdagen in Brussel, maar omdat ik een opdracht voor school opnieuw moest doen, had ik er een dagje aan toegevoegd. De trainingen waren donderdag en vrijdag, de interviews die ik had ingepland en aangevraagd, zouden op woensdag plaatsvinden. Die trainingen waren mij overigens aangereikt uit de handen van een engel uit Brussel.
Even off topic wil ik vertellen dat Teun van de Keuken, van wie ik fan ben, en mijn naamgenoot Gijs op dinsdagavond misschien wel mijn meest favoriete podcast online zetten, en dus dat de reis naar Bruxelles voorspoedig zou verlopen. In de show geeft Gijs Groenteman, van wie ik dus ook fan ben, altijd een enthousiast minicollege over een nummer van de Beatles, die ik ook erg graag mag. Ik verheug me altijd actief op de Beatlestip van Gijs.
Niets van dat alles gebeurde: in de trein raakte mijn internetbundel leeg, waardoor ik niet meer kon appen of muziek kon luisteren, noch kon communiceren of werken. Resultaat: erg onhandig.
Nadat ik anderhalf uur stond te praten als Brugman om het parlement binnen te komen, zowel in het Nederlands, als Engels, als Frans, werd mij duidelijk dat ik het gebouw niet in mocht. Politiek is niet voor studenten, leerde de vrouw achter de receptie mij. Resultaat: kansloos.
Daardoor kwam ik te laat voor het interview met een Europarlementariër, bezweet van de vijf kilometer snelwandelen in de brandende zon door de vieze, heuvelachtige stad met een zware camera. Resultaat: een blunder.
Eenmaal in het hostel, met wifi die ik niet gefixt kreeg, had ik gelijk MB’s gekocht om mijn favoriete muziek verder te luisteren en mijn zaken te regelen. Maar met de verbinding in de wereld kreeg ik te horen dat ook het tweede, digitale interviewtje met een Europarlementariër werd verplaatst naar later in de week. Resultaat: een teleurstelling.
Ik had besloten mezelf – weer zoals Nietzsche – te verlichten met een wandeling en de stad te ontdekken. Ik wilde verdwalen om rust te vinden en pas toen ik terug was in het hostel, werd mij duidelijk dat ik twintig kilometer had gelopen.
Op de terugweg was de rust in mij wedergekeerd, na veel belangrijke gebouwen, grote parken en mooie vrouwen. Een van hen was écht bijzonder mooi, ondanks tekst op haar shirt, want die tekst zei ‘I wanna hold your hand.’ En alsof toeval niet bestond, hoorde ik Paul McCarthy: ‘Oh-oh I, tell you something…’ Uit liefde voor de muziek zong ik mee, dus het meisje draaide zich om zodat ik haar wonderschone gezicht nog eens kon zien en ze glimlachte van oor tot oor. Ze was nóg mooier dan ik me durfde voor te stellen, knipoogde en ik lachte terug. Om teleurstelling te voorkomen reikte ik haar mijn hand maar niet uit. Better save, than nog een keer teleurgesteld.
