Voor mijn opleiding Journalistiek, maak ik eens per week een uitzending. Afgelopen donderdag was het aan de kijker om te zien hoe het ons afging: een televisie-uitzending moest het worden.
Als vanzelfsprekend ging het over de Russische oorlog te Oekraïne en ik pitchte iets over de economische gevolgen, om de oorlog maar weer op zijn Nederlands te benaderen. De feedback op mijn idee in het kort: ‘Leuk idee, regel maar een gast!’ Dus meteen, diezelfde maandagmiddag, klom ik in de telefoon en ik belde 32 mensen – de beller is sneller. Ik mailde direct 46 mensen. Sommigen van hen waren out of my league, lieten ze in alle bescheidenheid weten.
Ik had op dinsdagochtend een professor gemaild zonder reactie. Diezelfde dinsdag was diezelfde professor te gast bij mijn favoriete programma Nieuwsuur. Ik wist dat ik raak had geschoten. Hoewel ik nog geen reactie had, speelde ik Champions League, sky high. Ik was nu al voldaan.
De volgende ochtend mailde ik haar opnieuw, maar dit keer kreeg ik wél een reactie. ‘Ik kijk uit naar het interview.’ Dus ik bereidde vragen voor – een script, een bumper, een leader, het hele journalistieke jargon – en communiceerde met de andere redactieleden ‘dat het winnende team arriveerde’.
De volgende ochtend was De Dag. Volgens de planning zou de professor om 10:36:38 in de uitzending zijn, maar al voorbereidende was ik om 8:14 op school om met de rest van het team de winst voor te bereiden.
Ik sloeg mijn laptop open en om 8:18 ontving ik een mailtje: ‘Het spijt me enorm, maar…’ De rest van de mail heb ik uit woede niet gelezen, mijn journalistieke paleisje viel als een kaartenhuis ineen. Ik heb nog maar twee uur, en nu?! Een sloopkogel, het voldane gevoel was weg.
Ik belde en belde, maar het leek de dinsdag wel. Als er al iemand opnam kon hij niet op tijd op locatie zijn. Pas het zestiende nummer was raak: een Rabobank-medewerker met internationale expertise kon wel komen.
Wat ongemakkelijk kwam hij aan, hoewel: dat zal aan mij gelegen hebben. Maar om 10:36:38 stond er een nieuwe expert waarvan ik een uur daarvoor nog nooit had gehoord, met eigen intro, eigen vragen en eigen woorden. ‘Snel gefixt’, werd mij gezegd, ‘dat kan niet iedereen!’
Was ik tóch weer best voldaan. Here we go, on this rollercoaster life we know, with these crazy highes and real deep lows.
