Marijke Kolk is docent bij de opleiding Journalistiek. Iedere veertien dagen schrijft ze een column voor Trajectum. Deze keer over de première van I.M. van regisseur Michiel van Erp op het Nederlands Film Festival.
Afgelopen zondag ging ik in het kader van het Nederlands Film Festival naar de première van I.M. van regisseur Michiel van Erp; de verfilming voor televisie van het boek dat Connie Palmen schreef over haar passionele relatie met journalist Ischa Meijer. Later dit jaar is de serie bij de AVROTROS te zien.
Nu moet je weten dat ik altijd groot fan ben geweest van Ischa en dus met enige scepsis de bioscoopzaal binnenstapte. Want zou het Ramsey Nasr wel lukken om de door oorlogservaringen getraumatiseerde Ischa, scherp van pen én tong, overtuigend te spelen? En zou Wende Snijders Connie niet ‘te dik aanzetten’? Bijna vier uur later slofte ik met tranende ogen de zaal uit, met maar één gedachte: ik heb in lange tijd niet zo’n goede tv-serie gezien.
Ischa en Connie hadden een relatie in de jaren dat ik op de School voor Journalistiek zat. In die tijd luisterde ik met rode oortjes naar Ischa’s radio-interviews bij de VPRO, keek ingespannen en soms vol plaatsvervangend ongemak naar zijn tv-programma ‘I.S.C.H.A.’ op RTL 5 en las met ingetogen adem zijn stukjes (De Dikke Man) in Het Parool. Knap hoe hij altijd weer tot de kern wist te komen. Volgens zijn broer Job wist Ischa vrijwel onmiddellijk wanneer iemand loog of de waarheid probeerde te verdonkeremanen. Dat kende hij immers van thuis, waar meer niet dan wel gezegd werd.
Dat juist in die tijd de relatie tussen Connie en Ischa speelde, daar ben ik me nooit zo bewust van geweest. Al had ik in die tijd een relatie met een schrijver en zag ik de twee begin jaren 90 samen, gezellig aangeschoten, op het Boekenbal.
Vaak dacht ik: zal ik proberen Ischa eens te interviewen? Dat leek me eng, maar tegelijkertijd een enorme uitdaging. In de tijd die ik doorbracht met twijfelen, trok een studiegenoot de stoute schoenen aan en belde hem op. Ze mocht op audiëntie. ‘Waarom wilde u eigenlijk journalist worden?’ vroeg ze hem. ‘Omdat je zo ook andere levens kunt leven’, antwoordde hij. ‘Want je wordt toch een beetje die ander als je hem of haar vragen stelt.’
Het is allemaal te zien in de serie. Ook dat Ischa op zijn eigen bank het interview met de studente terugkijkt en moet huilen. Hij vertelt haar namelijk niet alleen over het vak, maar ook over zijn jeugd en hoe de Tweede Wereldoorlog hem had gevormd. Het is wat mij betreft een van de mooiste momenten in de serie. Een serie met een glansrol voor ‘mijn’ school.
