Büsra Kondakçi (23) studeert Journalistiek aan de HU en schrijft columns voor Trajectum.
Schoolvakanties ga ik missen. Ik denk er nu nog vaker aan omdat ik bijna klaar ben met school. Het einde is dan echt na zes (twee jaar vertraging is toch de norm?) jaar in zicht. Ik wil klaar zijn met studeren, althans voor nu. Gewoon beginnen aan het leven, wat dat dan ook mag betekenen. Freelancen? Een negen-tot-vijf-baan?
Iets waarvan ik altijd zei het nooit te willen, ben ik toch aan het doen. Naast mijn columns werk ik namelijk ook op een redactie, van negen tot vijf. Ik schrijf stukken en maak hele diepgaande journalistiek interessante video’s.
Rachel, eindredacteur van Trajectum (zij checkt alles voordat het online komt, ook dit stuk, hoi Rachel!), vroeg me na mijn eerste dag wat ik ervan vond. Ik zei dat ik het leuker vond dat verwacht. Prima bijbaan en een fijne plek waar ik mag experimenteren en het vak beter kan leren.
Maar eigenlijk vind ik het niets, zo’n kantoorbaan. Ik ga soms op pad (lees: speur de Uithof af om voxpop slachtoffers te vinden voor mijn diepgaande journalistieke video’s), maar zit over het algemeen op kantoor. Prima baantje als je net begint, maar later wil ik iets anders.
Ik wil zo snel mogelijk veel meer. De wereld over reizen en docu’s te maken. Als fotojournalist in conflictgebieden werken. Een boek schrijven. Vette programma’s maken, die je nog niet ziet op tv. Een goede onderzoeksjournalist worden.
Ik droom groot. Maar waar begin ik? Er zijn zoveel paden te bewandelen dat ik niet meer weet hoe ik kom waar ik wil komen. Gewoon met een baan zoals bij Trajectum? Nu wel in ieder geval, als parttime freelancer en fulltime dromer.
