Yara (20) studeert Journalistiek aan de HU. Ze schrijft columns voor Trajectum.
Ik kan niet kiezen. Daar ben ik al slecht in sinds ik moest kiezen voor wat er in mijn broodtrommel ging. Helaas worden de keuzes niet minder belangrijk dan smeerkaas of hagelslag. Alles in mijn leven duurt veel langer dan nodig.
Naar de supermarkt gaan is al een dagactiviteit. Als ik geen lijstje heb, loop ik zo een half uur rond in de winkel. Elk schap analyseer ik in de hoop dat iets me aanspreekt en de keuze snel gemaakt zal zijn. Een bonus-deal of 35% korting sticker is vaak de doorslaggevende factor. Maar net voor de kassa verander ik van gedachten en wissel ik elk item in mijn mandje weer om. Of nog erger: neem ik alles waarover ik twijfel mee.
Op dit moment zit ik, al typend, met een sandwich, pastasalade en sushi op mijn bed. Daar omheen liggen verschillende toetjes.
Het zal geen verrassing voor je zijn dat het uitzoeken van een stageplaats voor mijn hoofd catastrofaal is. Welke richting wil ik op in de journalistiek? Wil ik überhaupt wel journalistiek doen? Welk type mens meldt zich in godsnaam vrijwillig aan voor een stage die maar 75 euro per maand betaalt?!
Als een hert in de koplampen zit ik verstijfd achter mijn laptop. Wanneer ik namelijk over 20 jaar weer thuis moet wonen omdat ik niet genoeg heb verdiend, zal ik vast terugkijken naar dit moment. Het uur waarna alles misging.
Ik blijf scrollen, in de hoop dat een stageplaats me aanspreekt. Maar zonder bonus-deals of 35% korting stickers gebeurt het niet.
En dus blijft er maar één tactiek over. De supermarkttactiek. In plaats van te kiezen schrijf ik me in voor twintig stages. Hopelijk bepaalt het universum dan voor me, en hoef ik zelf niet te kiezen.
