In mijn dynamische functie als hogeschooldocent lijd ik aan information-overload. Er komen te veel signalen binnen en je moet alle informatiestromen volgen om bij te blijven. Mijn brein geeft regelmatig aan dat het vol zit en vergeet van alles. Eigenlijk zou ik bovenin een extra harde schijf nodig hebben om informatie te kunnen opslaan. Het vergeten van paraplu’s en handschoenen is intussen meer regel dan uitzondering geworden.
Een ander voorbeeld van een lastig probleem: het inleveren van statiegeldflessen. Als ik bij de supermarkt ben geweest, ontdek ik vaak bij thuiskomst op de keukentafel de zak met lege flessen, die mee had gemoeten voor het statiegeld. Ook gebeurt het dat ik lege flessen meeneem en bij de kassa ontdek, dat ik ze vergeten ben in de automaat te leggen. Als deze twee stappen wel goed zijn doorlopen, vergeet ik regelmatig de bon mee te nemen die uit de flessenautomaat komt. Dan sta ik bij de kassa tevergeefs mijn zakken na te zoeken naar het bonnetje dat ik niet heb. Thuis heb ik een voorraad bonnen, die ik wel uit de flessenautomaat heb gehaald maar vergeten ben in te leveren bij de kassa.
Ook moet ik oppassen bij het geld pinnen! Sinds kort heb ik een nieuwe bankrekening met een nieuwe pincode, maar de oude pincode zit nog in mijn geheugen. Onlangs heb ik drie keer de verkeerde pincode ingetoetst en werd mijn rekening geblokkeerd. De eerste keer dat ik mijn nieuwe pincode gebruikte was ik opgelucht dat hij werkte; helaas was ik iets minder alert dan anders en vergat mijn geld (€ 250,-) mee te nemen uit de geldautomaat.
Langzamerhand gaat mijn geheugen ten onder aan gebruikersnamen en wachtwoorden. Ik schrik me rot als mijn schoolcomputer meldt dat ik nog veertien dagen heb om mijn password te wijzigen en de eerste tien keren dat ik, na het wijzigen van mijn password, inlog doe ik dat steevast met het vorige (verlopen) password. Mijn agenda staat vol met zaken die ik voortdurend dreig te vergeten en afspraken maken zonder agenda is nutteloos: op het moment dat ik in mijn werkkamer ben en de gemaakte afspraak zou moeten noteren is hij al weer ingesneeuwd in een duister hersengebied. Als ik ’s middags naar huis fiets, schiet mij dan de gemiste afspraak opeens weer te binnen en schaam ik me dood. Hoe onthouden jullie alles toch allemaal?
