Rosita Ednel (58) droomde vroeger niet van een carrière als doventolk, ze rolde er in. Samen met Astrid Wittenberg (52) werkt ze op de Kennedyschool, een basisschool voor dove kinderen in Paramaribo.
Een aantal jaren geleden leerden dove kinderen hun lessen nog door liplezen en het wijzen naar voorwerpen van de leerkrachten. Totdat Rosita en Astrid naar Nederland vertrokken voor een gebarencursus aan de faculteit Educatie van de HU. Ze namen drie dove kinderen mee naar Nederland en maakten samen met hen een dvd met daarop 1000 gebaren. Leerkrachten en kinderen in Suriname konden zo makkelijk gebarentaal leren.
Een les op de Kennedyschool is hierdoor heel anders geworden. Het niveau van de lessen is omhoog gegaan. Gebarentaal in plaats van wijzen.
Rosita is blij met de vooruitgang op school, maar buiten de school valt er nog een wereld te winnen. Mensen denken vaak dat dove kinderen dom zijn.
Zo hoopt ze dat er ooit een vervolgopleiding komt voor dove kinderen. Nu kunnen deze kinderen alleen naar de basisschool of naar het beroepsonderwijs. Een hbo of universitaire opleiding is er niet voor deze groep. Televisie-uitzendingen moeten ondertiteld worden. Suriname moet zich bewuster worden van de dove mensen in het land. En haar toekomst? Ze hoopt graag nog eens terug te kunnen naar Nederland. Ze wil de mogelijkheden bespreken voor een tolkenopleiding in Suriname. Maar of dat nog gaat gebeuren weet ze niet, want ze vindt zichzelf al wat te oud.
