Maartje Huvenaars studeerde tot voor kort Journalistiek aan de HU.
Afgelopen weekend heb ik gereageerd op een kameradvertentie, ben ik uitgenodigd voor een bezichtiging, heb ik een uur erna te horen gekregen dat ik de kamer kreeg, en ontving ik de dag erna de sleutel. Ik woon nu dus ineens niet meer thuis maar op een studentenkamer samen met mijn twee parkietjes, Huginn en Muninn. Superleuk, maar wel jammer dat ik hier per se een Facebookaccount voor moest aanmaken.
Ik was al een tijdje op zoek naar een studentenkamer. Deze zoektocht bestond vooral uit luid vloeken op Kamernet, huilen over hoe kansloos de SSH eigenlijk is, en dan toch maar weer de schuld aan de overheid geven en Netflix kijken.
Veel vrienden zeiden dat ik gewoon via Facebook moest gaan kijken, maar dat wilde ik niet. Ik heb zo lang mogelijk geprobeerd om Facebook buiten de deur te houden want fuck Mark Zuckerberg. En ja, ik weet dat Instagram en Whatsapp ook van Facebook zijn en mijn gegevens doorspelen naar alles en iedereen. Maar geen Facebook hebben gaf mij een gevoel van identiteit. Alsof ik nog principes had.
Ik heb toch mijn identiteit weggegooid en ik heb Facebook aangemaakt voor open mics, dus ik ben ook maar op kamers gaan reageren. Aanbod is er genoeg, er hebben blijkbaar meer mensen een hekel aan Kamernet. Ook genoeg scammers, ik ben er 5 tegen gekomen waarvan ik er zeker 3 de huid vol heb gescholden. Dat voelt extra goed als je net een mailtje hebt ontvangen waarin staat: ‘Bedankt voor je reactie maar jou willen wij dus echt niet hebben.’ Ik heb die toxic eigenschap dat ik mijn hele dag laat verpesten als ik word afgewezen door vreemdelingen.
Maar goed, ik heb nu een plekje in Arnhem waar ik alles deel met 3 huisgenoten die nooit thuis zijn. Ik kan dus vanaf nu lekker ongegeneerd stand-up doen in mijn kamer met Huginn en Muninn als publiek. En wat kostte het? Mijn identiteit.
