Yara (21) studeert Journalistiek aan de HU. Ze schrijft columns voor Trajectum.
Als kind maakte ik heksendrankjes, in een oude schuur of een uitgeholde boomstronk. Een plek waarvan ik zeker wist dat er een heks woonde. Het drankje zou haar te vriend houden, was mijn redenering. Maar nog veel belangrijker: het maakte mij onderdeel van iets groters. Want wie door middel van drankjes communiceert met heksen, behoort tot een geheime kring. Dat weet iedereen.
De prutjes maakte ik van takken, modder, blaadjes en water. Of de heksen er blij mee waren heb ik nooit kunnen achterhalen.
Ik moest eraan denken toen ik stuitte op een volwassen heksendrankje. Het communicatiemiddel voor een exclusieve groep mensen. Ze noemen het: intranet. Ik begon mijn stage onwetend dat ik toegang zou krijgen tot deze exclusieve pagina. De gelijkenissen vielen al snel op.
Intranet is bedoeld om mensen te vriend te houden, al is het mij nog onduidelijk wie precies. En ook hier wordt een mengelmoes van verschillende componenten in gestopt, het een leuker dan het ander, net als voor het heksendrankje. Zo heb je de ‘wiens autolichten staan nog aan’ (modder), wekelijks het nieuwe menu van de kantine (water) en soms een verrassend grappige anekdote of bericht over een borrel (goudstof).
Deze mij tot voorheen onbekende wereld brengt me veel plezier. Intranet lezen heeft absolute prioriteit in de ochtend.
Maar ik heb één cruciaal verschil ontdekt tussen de prutjes: intranet praat terug. Like’s, reacties, of opmerkingen bij de koffieautomaat. Anders dan de heksendrankjes van vroeger zie je hier meteen of je inbreng gewaardeerd wordt of niet. En dat maakt het spannender dan ooit.
Misschien durf ik binnenkort een keer een ingrediënt toe te voegen. Een introducerend berichtje is misschien goed? Eindelijk ben ik weer onderdeel van iets groters, de magische kring die kantoor heet.
