Onze student-columnist Xander vertelt iedere veertien dagen over wat hij meemaakt en bedenkt. Ditmaal: een ode aan het festival.
Lief festival,
Ik was negentien jaar toen ik voor het eerst voet zette tussen het bamboe van natuurgebied Kraggenburg. We kenden elkaar al langer, maar toen leerde ik je pas echt kennen.
Het was de tweede editie van Wildeburg festival. Daar in de natuur, beschermd door bouwhekken en beveiligers, bracht je me sociale sferen die ik nog niet kende. Die eerste nacht struinde ik samen met mijn beste vriend Luc langs de tenten, rozig van de wijn. Overal groepjes mensen, genietend van elkaar en van de zomer, iedereen hoorde erbij. Nooit eerder voelde ik in één nacht zoveel positieve energie, zoveel liefde en warmte. Hoe we onze tent weer gevonden hebben is me nog steeds een raadsel.
De volgende ochtend, in de rij bij de douches, waren al die aparte groepjes één grote familie geworden. Solidair in de blubber, wachtend op een schone start.
Nooit eerder danste ik zo vrij als op het dak van die rode camper, omgebouwd tot koffiebus. We maakten een staf van bamboe en doopten onszelf met wierook tot sjamanen. We vonden een bootje en voeren langs het hoofdpodium op het strand waar honderden mensen met de tenen in het zand dansten. Het licht van de lasers reflecterend op het water.
De muziek stopte nooit.
’s Ochtends, terug bij ons tentenkamp, was het tijd om even te rusten. Dan zaten we daar in de ochtendzon, met twintig man om een gasbrandertje, wachtend op koffie, en gebakken ei met mayonaise. Stukje bij beetje vonden we onze kracht weer, en konden we er weer tegenaan.
Dat weekend heb je me veel geleerd. Over de schoonheid van sociale acceptatie, de kracht van het dansen zonder zorgen. Het was niet zomaar een weekendje weg. Dit was een mogelijke leefstijl. Het werd mijn missie dat gevoel vast te houden. Ik draag de bandjes nog om mijn arm.
Het heeft lang geduurd voordat ik weer gewend was aan de gewone wereld, waar je een vreemdeling niet enthousiast begroet.
We waren er weer klaar voor, lief festival, maar in 2020 stopte de muziek, en kreeg je een adempauze. Het wordt een stille zomer. Maar we houden moed. We kennen elkaar inmiddels goed en ik weet, jij laat je niet beperken tot een plaats, tijd of welke voorwaarde dan ook. We sparen onze kracht, ooit zullen we weer dansen tot het ochtendgloren.
Tot dan, lief festival, tot dan.
Ook interessant: Annegien wil graag weer naar school
