Onze Hogeschool Utrecht wordt bevolkt door veel betrokken, enthousiaste, gemotiveerde, deskundige, leuke, geïnspireerde, inspirerende, verstandige, bereidwillige, out-of-the-box-denkende, concrete, abstracte, positief kritische, samenwerkende, verantwoordelijke, intelligente, geleerde, ervaren, wijze, eigen-wijze, samenbindende, motiverende, hard werkende, idee-rijke mensen, mannen en vrouwen.
Toch ken ik nogal wat collega’s waarbij ’t even zoeken is naar die betrokkenheid, motivatie, deskundigheid, leukheid, enzovoorts. Omdat ik weet dat alle HU-ers dit toch zijn, zoek ik even door. Is niet zo moeilijk hoor: gewoon even luisteren naar wat niet gezegd wordt. “Natuurlijk ben ik die HU-er zoals jij die schets”, hoor ik dan, “punt is dat veel van die HU-trekjes zich verstoppen”.
Snap ik, zeg ik dan, maar ik snap het eigenlijk niet (dat is een truc: zeg dat je iets snapt en mensen gaan ’t je uitleggen).“Mijn HU-trekjes zijn wat bang geworden en verstoppen zich uit angst”. Snap ik. “Mijn HU-trekjes worden bang gemaakt en weggejaagd door ja-maar-mits-tenzij reacties”. Snap ik. “Mensen die je verder zouden kunnen, mogen en zouden moeten willen helpen met je HU-trekjes doen dat, vast niet expres hoor, maar ze doen het wel: ja-maar-mits-tenzij”. Snap ik. “Is jammer hoor, doet ook wat pijn als ik die trekjes voel schrompelen in hun verstopplekje” Dat snap ik niet, zeg ik, want verdere uitleg hoef en wil ik niet.
