Yara (21) studeert Journalistiek aan de HU. Ze schrijft columns voor Trajectum.
‘Mijn exchange heeft me veranderd!’ roept ongeveer elke student die een halfjaar in het buitenland heeft gezeten. Alsof ze, naast een iets bruiner tintje, ook een compleet nieuw karakter hebben mee teruggenomen in hun backpack. Ik geef toe: ook ik riep dat soort dingen. Of het echt zo is, of alleen zo voelt, weet ik niet.
Ik was nerveus. Een jaar nadat we elkaar hadden ontmoet in Melbourne reisden mijn toenmalige vrienden (uit Frankrijk, Finland en Duitsland) af naar Rotterdam. Negen man sterk. Misschien zou de magie van toen uitblijven. En vervangen worden door ongemakkelijke stiltes en geforceerde smalltalk.
Mijn zorgen bleken onnodig. Binnen vijf minuten had iemand al een inside joke afgestoft die eigenlijk tijdens de exchange al te oud was. Mensen vertelden dezelfde verhalen, droegen dezelfde outfits. En zonder dat iemand het uitsprak, viel iedereen moeiteloos terug in z’n oude, vertrouwde rol. Tot het gênante aan toe.
De onwetende was nog steeds onwetend, de grappenmaker lachte weer het hardst om z’n eigen grappen, de chaoot vergat traditiegetrouw weer de tickets en degenen die altijd met elkaar flirtten deden dat nu weer. Zes maanden aan levenservaringen en volwassen worden leken nul invloed te hebben gehad op ons.
Stiekem lachte ik om onze gesprekken, tussen de kroegentochten en toeristische trekpleisters door. Niet alleen om wat er wél gezegd werd, maar vooral om wat we collectief besloten te negeren. Dat de twee lovebirds nog steeds samen zijn, was natuurlijk hét gespreksonderwerp. Maar die vijftien kilo extra bij één van ons? Geen woord. En dat een ander duidelijk sinds Melbourne geen kapper meer had gezien? Glorieus genegeerd.
We wisten alles nog van elkaar, inclusief wat we beter niet konden benoemen. Eén ding was duidelijk: sinds de exchange waren we in ieder geval niks meer veranderd.
