Het belang (lees macht) van leiders is groter dan die van z’n volgers. Dat zie je in het groot bij landen en in ’t klein bij een gezin. In een democratisch gezin mogen de kinderen meepraten over de vakantiebestemming, maar de ouders bepalen. Zo bepaalt de leerkracht nog steeds (hopelijk) wat er in de klas gebeurt. Als er een nieuwe faculteitsdirecteur de structuur wil veranderen, dan mogen de onder-geschikten hun zegje doen, maar zijn wil is wet. Wordt zo’n leider gesteund door ‘zijn vrienden’ dan gaat-ie door en blijft.
Trek dat eens door naar de Arabische wereld. De leiders daar zitten, enkelen zaten, decennia lang aan de macht. Enerzijds door onderdrukking van het volk en anderzijds door de steun van de landen die hen nodig hadden (olie). Intussen verrijken die leiders zichzelf (Balkenende-norm, of ga ik te ver?).
Staan er nieuwe leiders op uit het opstandige volk? Hoe is men daar georganiseerd? Tot voor kort leek men tevreden met wat voedsel en een dak boven ’t hoofd. Maar nu dat de deksel van de put is, roeren zij zich ook. Maar hoe moeten de vrienden (de olie ontvangers) nu reageren? Een democratie functioneert het beste met de juiste leider met het juiste netwerk.
