Jester (25) studeert Journalistiek aan de HU en schrijft columns voor Trajectum.
We kennen het probleem allemaal: ben je net een avond gezellig uitgegaan, is je fiets gestolen. Dus wat doe je met je dronken kop? Gelijk een nieuwe kopen bij een zelfstandig ondernemer zonder vast kantoor. Zo eentje die toevallig voorbijloopt met een fiets die verdacht veel op je eigen fiets lijkt.
Mijn Amerikaanse vriend vroeg hoe de fietscultuur werkte in Nederland en dit is ongeveer hoe ik die aan hem omschreef.
(Wij beschaafde Nederlanders kopen natuurlijk nooit een illegaal verkregen fiets – dat staat bekend als heling dus lieve lezers, niet doen. Maar voor deze column doen we natuurlijk alsof we dat wel doen.)
Na een avond stappen ben je je fiets kwijtgeraakt, in dit scenario gestolen door zo’n zelfstandige ondernemer zonder vast kantoor, Ja kut! (Hopelijk was het niet je nieuwste fiets). Dus je koopt bij zijn concurrent natuurlijk een nog mooiere en nieuwere fiets. Met je blije kop fiets je deze fiets naar huis of in de gracht, ligt eraan hoe je avond was. Vervolgens staat er een andere blije Bourgondiër te zoeken naar zijn vermiste fiets. Deze koopt vervolgens weer jouw vermiste fiets van zelfstandige ondernemer zonder vast kantoornummer 1.
Om dit verhaal makkelijk te houden heb jij nu de blije Bourgondiërsfiets gekocht en hij die van jou. Allebei ongeveer 10 euro lichter, maar wel blij met een nieuwe/oude fiets. Daarbij zijn deze ondernemers ook weer blij, dus dat zijn – BAM – 4 blije mensen op 1 avond, voor maar 20 euro.
Dus wat ik voor mijn Amerikaanse vriend concludeerde: in Utrecht heb je helemaal geen eigen fiets, maar je huurt er een van de straat. Dat is 1 x 10 euro in de 3 maanden betalen aan een zelfstandige ondernemer zonder vast kantoor, toch goedkoper dan dat je maandelijks 16,58 aan een swapfiets spendeert.
