Sinds de aanslagen op 11 september worden de Oeigoeren, een Islamitische minderheid in de Chinese regio Xinjiang, op sociaal, politiek en religieus vlak onderdrukt. Dit onder het mom van ‘terrorismebestrijding.’ Door deze onderdrukking is een klein onderdeel van de Oeigoeren geradicaliseerd. Dat was voor de Chinese overheid aanleiding om de onderdrukking en repressie verder op te voeren.
Met technologie en gezichtsherkenning in de openbare ruimte, zijn Oeigoeren altijd in het zicht van de Chinese staat. Camera’s, checkpoints en bewaking, maken het ‘normale’ leven voor Oeigoeren ondraaglijk.
In 2017 kwamen de eerste berichten naar buiten over de zogenoemde ‘heropvoedingskampen.’ Hierin worden miljoenen opgesloten zonder enige vorm van proces. In 2018 bevestigde de VN dat er voldoende bewijs is voor het bestaan van zulke kampen. Na deze bevestiging, begonnen slachtoffers en Oeigoeren over de hele wereld hun stem te laten horen. De meest lugubere details doen momenteel de rondte. Van verkrachtingen en ongewenste sterilisatie, tot dwangarbeid en meldingen van zelfmoord.
China ontkent alle aantijgingen en beschuldigingen.
Toen op 25 februari een meerderheid in de Tweede Kamer de situatie van de Oeigoeren bestempelde als genocide, raakte het me. Vooral omdat ik vond, en nog steeds vind, dat de situatie niet voldoende media-aandacht heeft gehad de afgelopen jaren. Ook voel ik enorm mee als moslim, omdat het gaat om mijn mensen.
Helaas wisten een aantal partijen in onze eigen Tweede Kamer zo diep racistisch en islamofobisch te zijn, dat ze zelfs deze kwestie verwerpen. Ondanks het feit dat deze partijen vaker spreken van termen als ‘blanken-genocide’ of ‘omvolking’. En nu er écht sprake is van genocide verwerpen zij de motie?
Hun tegenargumenten zijn dat het nog niet gaat om volkerenmoord. Terwijl het Genocideverdrag van 1948 genocide definieert als ‘verschillende handelingen, gepleegd met de bedoeling om een nationale, etnische, godsdienstige groep, dan wel een groep behorende tot een bepaald ras, geheel of gedeeltelijk als zodanig te vernietigen’.
Hoewel het een gigantische stap is in de internationale maatregelen die getroffen kunnen worden tegen China, zijn we er nog lang niet. Het is belangrijk dat we ons laten horen over deze kwestie, vooral omdat de geschiedenis zich aan de andere kant van de wereld herhaalt.
Het is tijd voor journalisten om meer verhalen over deze genocide te maken en naar buiten te brengen.
Lees je in, spreek je uit.
Ook interessant: Roep om heropening hogescholen en universiteiten wordt steeds luider
