Farbod Moghaddam is comedian en presentator – dit jaar ook op het O&O Festival. Twaalf jaar geleden interviewde Trajectum de ambitieuze oud-journalistiekstudent. Nu spreken we hem weer.
‘Na mijn afstuderen ga ik me storten op de comedy. Daar wil ik uiteindelijk mijn brood mee verdienen.’ Dat vertelde Farbod Moghaddam (36) tijdens zijn studie in een interview in 2012 aan Trajectum.
Hoe ziet jouw dagelijks leven er nu uit?
‘Als comedian moet je een keuze maken: doe ik dit als hobby en houd ik er een baan naast, of wil ik hier mijn geld mee verdienen? Ik koos voor dat laatste en dat is gelukt. Ik heb met mijn eigen voorstelling Vers van de Pers door heel het land getoerd en schrijf nu een nieuw cabaretprogramma. Comedy is mijn basis, maar ik doe er nog meer naast. Ik vind het leuk om te presenteren, schrijf comedy op maat en doe acteerklussen. Die afwisseling trekt mij.’
Biografie
Farbod is 36 jaar, opgegroeid in Den Haag en geboren in Iran (zoals hij in een show zei: ‘Dat is zeg maar Irak, maar dan met een “n”, van nucleair). Op 5-jarige leeftijd vluchtte hij met zijn gezin naar Nederland omdat zijn vader niet meer veilig was in Iran.
Farbod vond het altijd al leuk om mensen te entertainen. Van 2006 tot 2014 studeerde hij Journalistiek aan de HU, ondertussen was hij veel bezig met comedy.
In 2018 won hij het Leids Cabaretfestival. ‘Farbod maakt harde grappen, hij is nietsontziend, zonder partij te kiezen’, meldde het Juryrapport. ‘Turken, Marokkanen, witte Nederlanders en zijn eigen volk, Iraniërs, krijgen er van langs. En toch, hoe hard hij ook is, uit alles spreekt liefde.’
In 2022 stond hij in de finale van Ik Ga Stuk, het BNN-programma waarin tien comedians de kans kregen om te leren van de grootste cabaretiers van het land. Met de twee andere finale-acts toerde hij door Nederland.
In 2012 zei je tegen Trajectum: ‘Ik heb adrenaline, spanning of iets extreems nodig’. Hoe is dat nu?
‘Ik woon in Nijmegen met mijn vrouw, zoontje van vier en kat. Mijn persoonlijke leven is dus vrij saai, stabiel en voorspelbaar, haha. Maar daar ben ik ook wel trots op, want toen ik opgroeide was dat heel anders. Ik kom uit een gebroken gezin. Toen ik zestien was, zijn mijn ouders gescheiden. Dat had een lange nasleep. Op mijn negentiende ging ik uit huis en achteraf gezien was ik in die tijd misschien depressief. Ik zat niet lekker in mijn vel, was eenzaam en had het niet breed. Ik kon me er niet toe zetten om te werken. Daarom is het nu zo fijn om zo’n stabiel leven te hebben.
Ik heb nog steeds spanning nodig, maar dan gecombineerd met creativiteit. Dat zoek ik in mijn werk als comedian.’
Je omschreef jezelf op het podium destijds als ‘ogenschijnlijk schattig, om daarna heel sarcastisch en cynisch uit de hoek te komen.’ Kun je je daar nog in vinden?
‘Ja, dat is nog steeds wel zo, maar ik kan het nu denk ik beter verwoorden dan toen. Ik hou van balans, ik hou ervan om onschuldige dingen aan te halen en even later met een zwaar onderwerp aan te komen. De ene keer maak ik woordgrapjes, de andere keer zijn mijn grappen plat of juist intellectueel. Het is vooral de balans.’
Je hebt Journalistiek gestudeerd, doe je daar nog iets mee?
‘Niet direct. Ik was in die tijd veel bezig met stand-up comedy en weinig met studeren, maar ik zat ook niet lekker in mijn vel. Uiteindelijk heb ik na acht jaar mijn diploma gehaald. De dingen die ik heb geleerd, gebruik ik wel in mijn vak. Comedy is ook schrijven, en schrijven is ook onderzoeken: hoe lees je, hoe vat je dingen samen? Zulke dingen heb ik getraind tijdens mijn studie.’
Wat zijn je toekomstplannen?
‘Mezelf en mijn gezin blijven onderhouden. In Nederland, of ja, in de wereld, is het de bedoeling dat je je op een gegeven moment bezighoudt met werken. Als dat moet, dan wil ik dat wel doen, maar dan voor iets waar mijn passie ligt. Comedy en presenteren dus. Dat ik het vroeger niet breed had, zorgt ervoor dat ik nu extra blij ben als ik op vakantie kan. Ik kan oprecht genieten van het betalen van een rekening van de Belastingdienst.
En mijn doel met mijn comedy? Er is steeds meer polarisatie, onder andere veroorzaakt door het algoritme op social media, want wat je vindt wordt op die manier versterkt. Mensen gaan steeds meer in hun eigen gelijk geloven.
Ik wil daar met mijn cabaret een mooi antwoord op bieden. Ik weet nog niet hoe, maar ik weet dat ik niet puur op het podium sta om mensen aan het lachen te krijgen. Natuurlijk krijg ik een kick en aandacht, maar dat is niet genoeg. Anders is het net zoals autorijden zonder bestemming.’
