De draaideur van Padualaan 101 doet het nog. Eén voor één druppelen medewerkers en studenten binnen en melden zich bij de receptie. Ze noemen hun naam en slaan af naar rechts of links, over de geel-zwart gestreepte banen.
In de bibliotheek kun je een speld horen vallen. En dat is verrukkelijk, vindt Anne, studente HRM. Ze woont met zeven anderen thuis, waarvan vijf broertjes en zusjes. Op haar zolderkamertje heeft ze geen internet en in de huiskamer moet ze het delen met de hele familie. Eén mailtje naar haar decaan was genoeg om nu twee dagen per week op school te kunnen zitten. Meer dagen mag niet, maar dat hoeft ze ook niet. Dit is genoeg om haar opleiding te kunnen voortzetten. Dat geldt ook voor Patrick, van Integrale veiligheidskunde. Hij fluistert te zacht om hem te kunnen verstaan, maar in flarden horen we ‘…. te veel lawaai thuis, … ik kon me niet concentreren, … dit is veel beter.’
Op de tweede verdieping zitten de medewerkers. Zo’n twaalf man staan in de gang met een beker koffie in de hand. Pascal Wouters voert het woord: ‘We zijn bezig met een nieuw financieel systeem dat we aan het testen zijn. Probeer dat maar eens over de telefoon. We zitten hier elke dinsdag en hopen dat na juli ook nog te kunnen doen. Dan gaan we live en verwachten we nog wat kinderziektes. Die los je ook niet op als je in je eentje thuis zit.’
Management-assistent Anne Merksen heeft de rust opgezocht, iets verder op de afdeling. Ze woont op 32 vierkante meter op een zolder zonder ‘buiten’. ‘Het internet klapte er steeds uit en ik moest alles op mijn mobieltje doen. Bovendien miste ik de contacten heel erg.’ Haar manager regelde voor haar deze werkplek. Ze zou er vier dagen per week mogen zitten, maar met twee heeft ze genoeg. De afwisseling is prettig.
Lees ook: Als dit zo blijft zoek ik een andere baan. De keerzijde van digitaal lesgeven
