In een jaar van pandemie boven ons hoofd en planningen gevuld met online lessen, heb ik maximaal drie keer de moeite gedaan om mezelf goed voor de dag te laten komen, achter mijn camera. Vaak een make-uploos hoofd, knot, hoodie en dat was voor mij voldoende. Want we leven immers in een pandemie.
Ik twijfelde vaak of ik serieus genomen zou worden door opdrachtgevers of anderen met wie ik moest samenwerken. Want ik zou niet voldoen aan de, door mezelf, geïnternaliseerde norm van ‘professionaliteit’.
Maar wat is professionaliteit? Deze vraag laaide op in mijn hoofd, toen de broek van Tweede Kamerlid Kauthar Bouchallikht werd aangezien voor een joggingbroek. Het internet explodeerde van woede, terwijl ik achter mijn telefoon alleen maar dacht: ‘Wauw, ik heb me visueel nooit zo gerepresenteerd gevoeld in de Kamer.’
Want eerlijk, hè? Stel je hebt meerdere vergaderingen in een week, die soms tot vroeg in de ochtenduren doorgaan, en je zit de hele tijd in een knellende pantalon. Of een strakke blouse, pijnlijke schoenen en koude enkels. Wie heeft daar nou zin in?
Ondertussen haalde iedereen op Twitter Bouchallikht neer omdat de niet-bestaande joggingbroek onprofessioneel zou zijn en een ongeïnteresseerde houding zou uitstralen. Wat voorheen haar hoofddoek was vanwege haar religie, werd nu haar broek. De mensen die pleitten voor keuzevrijheid en emancipatie vielen door de mand. Want hiermee was duidelijk te zien dat het hen niet meer ging om de hoofddoek, maar om controle uitoefenen op hoe vrouwen zich kleden. Want nogmaals: die joggingbroek bestaat helemaal niet.
Mijn hersenen legden ondertussen de link met alle jongens van kleur die hun leven lang rondlopen in de mooiste en opvallendste trainingspakken. Die hierdoor waarschijnlijk het slachtoffer worden van etnisch profileren, kansenongelijkheid in de klas, op de arbeidsmarkt en gezien worden als intimiderend of ongeïnteresseerd. Terwijl ik deze ‘trainingspakken-cultuur’ altijd enorm heb bewonderd, liet de situatie met Kauthar zien dat ik waarschijnlijk één van de weinigen ben die dat doen.
Één van mijn meest favoriete interviews ooit, is het interview met de drie oprichters van Dailypaper in Trouw. Een mooi citaat van Hussein Suleiman:
‘Marokkaanse jongeren zijn te vaak de dupe geweest van de media. Ook al vertellen we een ander verhaal over Marokkanen, het moet nu niet gaan over wat het stereotype beeld is van Marokkanen. Ik vind die Marokkaanse jongens in die trainingspakken juist keihard. Zij horen bij de grootste stijliconen van het Westen, al begrijpen ze dat zelf niet. Die jongens in de Franse banlieues en in Amsterdam-West bepalen de sporttrends. Zij bepalen welke trainingspakken Nike aankomend seizoen gaat maken.’
Want waar komt de norm vandaan voor wat professionaliteit is? En is die niet enorm subjectief?
Ook interessant: Video: Hoe ‘woke’ vinden studenten zichzelf?
