– Column van Remko van Broekhoven, nu ook online, oorspronkelijk verschenen in magazine 1, 2013-2014
In de buitenlandjournalistiek bestaan een paar taboes. ‘De taxichauffeur’ is er zo één. Het is not done te berichten over de bestuurder van de taxi die je van vliegveld naar hotel vervoert als hij klaagt over (A) regering; (B) negers; (C) allebei. Het wordt alweer anders als de taxichauffeur gedichten declameert, zich als travestiet verkleedt of zo druk bezig is met draadloze netwerken die hem met De Wereld verbinden dat hij zijn passagier vergeet. Dit zijn gevallen waarin het cliché ‘gekanteld’ wordt en daardoor alsnog de moeite waard blijkt voor verslaggeving.
Een even groot taboe-want-cliché is inmiddels ‘de manager als mens’. Goh, ik dacht dat de directeur een duivel was met twee hoorntjes en een staart, maar inmiddels ben ik erachter dat ook hij ’s avonds zijn kinderen een lief verhaaltje vertelt voor het slapen gaan, en ze daarna een welgemeend kusje op het voorhoofd geeft…
Of laten we het iets gematigder stellen: managers in het algemeen zijn leeghoofdige bureaucraten, maar mijn baas is eigenlijk een heel toffe vent. Tja, van dichtbij bekeken zijn de meeste mensen een stuk aardiger dan in abstracte vorm.
De afgelopen twee keer dat we op de School voor Journalistiek (SvJ) afscheid namen van een teamleider, was het afscheid ruimhartiger en warmbloediger dan bij enkele docenten die toch een jaar of twintig hier hadden rondgelopen. De beide teamleiders vertrokken na een paar jaar.
Wat was hier aan de hand? Ik houd het op een combinatie van opluchting en inbeelding. We waren zo gewend dat beleid ons van hogerhand door de strot werd geduwd, dat het zo nu en dan bieden van een luisterend oor de totale ommekeer leek. Verder zien we natuurlijk allemaal liever een mens van vlees, bloed & veel vriendelijkheid dan een vijand-op-afstand.
Al kan die laatste dus ook heel bruikbaar zijn. Toch zwaaiden we onlangs een schat van een teamleider uit die in zijn vrije tijd sax speelt in een salsaband. Gaan we verder met zijn collega die met een cowboyhoed op zydeco speelt. En moeten we het over een paar maanden doen zonder onze directeur die – wat een verademing was dat –zelf iets in de journalistiek had gepresteerd voordat hij bij ons verscheen. De manager als mens. Laten we die laatste vooral blijven zien. Maar hem ook beoordelen op het beleid dat hij uitvoert, en de wijze waarop hij dat doet.
