Vrijdag zat ik om 08:00 in de bus richting Uithof voor – hopelijk – mijn laatste tentamen. Een meisje naast mij pakt een boek tevoorschijn en begint te lezen. Enigszins verbaasd kijk ik opzij. In eerste instantie vanwege het feit dat we in de bus zitten…Wie leest er nou een boek in de bus? En dan voornamelijk in die bussen 12, die bestuurd worden alsof we in Zandvoort op weg naar de overwinnende finish zijn. Deze vroege vogel kan er duidelijk niet mee zitten…
Ik word in de bus al misselijk bij het typen van een smsje en mijn maximum is dan ook niet langer dan twintig minuten, voordat alles gaat draaien en ik groen en geel wegtrek. Mensen die 22 uur in een bus gaan zitten naar Hongarije, snap ik dus niet.
Vervolgens kijk ik naar het boek dat het meisje leest. Of nou ja ‘boek’ is een relatief ‘groot’ woord: de zogenoemde dwarsligger. De ultradunne bladzijdes van het kleine boekje zorgen ervoor dat het gedrukt kan worden in een soort leesbare scheurkalender van portemonneeformaat. Oké ik moet toegeven, voor op reis is het inderdaad een uitkomst, in tegenstelling tot het mee moeten zeulen van zo’n zwaar boek. Het weegt bijna niets en je stopt met alle gemak een compleet boek in je achterbroekzak.
En toch vind ik het jammer. Het hele idee van je ‘achter een boek verschuilen’ of er helemaal induiken is dan toch weg? Besides, een boek lees je niet horizontaal, dat lees je verticaal. Tegenwoordig moet alles net een tikje anders, om maar vernieuwend te zijn. En het concurrentie voordeel te creëren of te behouden.
In feite komen echte productinnovaties vandaag de dag nog maar weinig voor. Je kunt ze – net als de dwarsligger – misschien eerder ‘schijninnovaties’ noemen…
