Willem Spork is onze nieuwe student-columnist. Opvolger van Nina, leeft in Utrecht, studeert Journalistiek. Begint met een zware vraag: hoe sta ik in het leven?
Vanuit mijn coupé tuur ik over het eindeloze landschap van de Nederlandse polder. Mijzelf afvragend waar ik momenteel in het leven sta. Een zware vraag voor zaterdagmorgen, want het liefst had ik mezelf nog zeker vier keer omgedraaid. Ik kom al snel tot de conclusie dat ik tevreden ben over hoe ik nu sta in het leven. Ik studeer aan een leuke opleiding en combineer dat met een gave managementfunctie in de sales. Soms is het wat druk, maar dat houdt je van de straat.
Mijn conclusie roept bij mij een andere vraag op: wat nou als ik nooit weg was gegaan uit het ‘dorp’ waar ik ben opgegroeid? Purmerend, een hol net boven Amsterdam waar 80.000 mensen niet voor hun plezier wonen. Tenminste, dat kan ik me niet voorstellen. Nu ruim een jaar later ben ik, voor mijn gevoel, sterk gegroeid. Op hetzelfde moment zitten mijn oude vrienden nog wekelijks in dezelfde kroeg, dezelfde liedjes te zingen terwijl ze uit dezelfde glazen drinken.
Er verschijnt een lach op m’n gezicht, het is prima zo. Ik moet er niet aan denken om weer terug te gaan naar dat hol. Mijn moeder heb ik ook al bijna een half jaar niet gezien en m’n broertje zal wel gegroeid zijn als kool. Maar steeds stel ik een bezoek weer uit, alleen al denkend aan de vreselijke stilte die er heerst in het ‘dorp’. Nu ik de grote stad Utrecht gewend ben, word ik altijd een beetje nerveus van serene rust. De medereiziger naast me pakt zijn spullen in en staat op. De trein rolt zacht het station binnen en de conducteur roept om: ‘Dames en heren, het volgende station is Purmerend Weidevenne.’
