Journalistiekstudent en columnist Jelle de Ru maakt in Denemarken heel veel nieuwe familie.
Als je op Wikipedia zoekt naar Thanksgiving, krijg je het volgende: Thanksgiving Day (dankzeggingsdag)is een nationale feestdag in de Verenigde Staten en Canada waarop dank wordt gezegd (voor de oogst en voor allerlei andere goede dingen). In de Verenigde Staten wordt deze dag gevierd op de vierde donderdag in november.
Thanksgiving wordt gevierd met de hele familie en men legt grote afstanden af om bij elkaar te kunnen zijn. Omdat het in de VS op een donderdag valt, is het meestal zo dat werknemers ook vrijdags vrij krijgen. Daardoor wordt een familiereünie van vier dagen mogelijk.
Hoewel wij in Nederland Thanksgiving niet vieren en het in Denemarken ook niet bestaat, heb ik vorige week wel mijn eigen soort van Thanksgiving beleefd.
Op de vooravond van Thanksgiving ben ik opgenomen in een geheel nieuwe familie. Op de vierde donderdag in november moest ons tijdschrift namelijk af. De dag daarvoor begonnen we om negen uur ’s ochtends op school, om samen met de docent tot één uur ‘s nachts met Indesign de boel vorm te geven. Die gekke Denen hadden dit zo ingeroosterd omdat ons leven in het werkveld er ook zo gaat uitzien.
Hoewel ik had verwacht dat dit hard werken zou zijn, had ik niet verwacht dat door vijftien uur discussiëren, ziel en zaligheid in een productie stoppen en zo intensief met negen klasgenoten samenwerken; dat deze mensen uit alle windstreken van de wereld daadwerkelijk als familie zouden gaan voelen. Een gevoel waarin ik niet alleen stond, want toen ik het tijdschrift op sociale media zag verschijnen, zei iedereen van de groep het zelfde: ‘Met deze mensen (mijn nieuwe familie) heb ik dit tijdschrift gemaakt.’
Mijn professor deed er op vrijdag nog een schepje bovenop. Bij de lancering en expositie van ons tijdschrift zei hij tijdens zijn toast: ‘Vanaf vandaag zijn jullie voor de rest van jullie leven deel van de DMJX photojournalism familie.’
‘Men legt grote afstanden af om bij elkaar te kunnen zijn’, zo luidt de laatste zin op Wikipedia over Thanksgiving. En op de vrijdag van de toast kreeg ik twee goede vrienden het hele weekend over de vloer. Ze hadden 779 kilometer voor mij geroadtript. Ook dat is echte familie.
Voor de echte Thanksgiving-ervaring ging ik nog even de stad in, op zoek naar eventuele aanbiedingen. Onbegrijpelijk hoe je de ene avond je dankbaarheid kan uiten aan de mensen die je lief hebt, om de volgende dag je mede-landgenoten te vertrappen met Black Friday.
De enorme rijen en mensenmassa’s in het centrum waren schrikbarend. Normaal is het centrum van Aarhus even druk als het centrum van Utrecht op een dinsdagmiddag. Nu was het de Amsterdamse Kalverstraat-op-zaterdag-druk. Na een uur in de rij gestaan te hebben, kwam ik er achter dat het scheerapparaat dat ik wilde hebben, toevallig toch niet in de aanbieding was. Laat Black Friday maar lekker in Amerika als we hier ook geen Thanksgiving vieren.
Als ik dan toch een week te laat mijn dank nog kan uitspreken: wat is het fijn om deel uit te maken van zoveel families. Mijn twee vriendengroepen in Nederland, mijn eigen familie, de familie van mijn vriendin en mijn twee nieuwe internationale families. Hopelijk hoef ik niet voor iedereen kerstcadeautjes te kopen, want ik denk niet dat mijn studentikoze bankrekening dit toelaat. Wacht… Daar is Black Friday dus voor…
