Jester (25) studeert Journalistiek aan de HU en schrijft columns voor Trajectum.
Menig student is er wel bekend mee: ‘the allnighter’. Op de late avond blokken tot diep in de nacht, vechten tegen de tijd en de slaap. Niet omdat je nou zo graag alles op het laatste moment had willen doen, maar omdat borrelen, werk en Netflix soms nu eenmaal in de weg staan. En de deadline altijd een week of twee te vroeg komt.
Ook nu ben ik bezig met mijn allnighter. Inmiddels een veteraan in het strijden in de late avond, maar het blijft alsnog geen pretje. Morgen is mijn deadline, niet alleen voor deze column, maar ook voor mijn journalistieke productie. Dus ben ik snel de Appie in gerend voor een sixpack van de rode stier. Ik weet inmiddels hoelang een allnighter kan duren en daar heb ik het drankje van Max Verstappen standaard bij nodig. En natuurlijk autodrop, daar kan ik sowieso niet zonder.
Mijn eerste allnighter herinner ik me nog amper. Ik weet alleen dat ik wakker werd naast mijn uitgevallen laptop. Hierdoor was de avond voor niks geweest, omdat ik vergeten was mijn werk op te slaan.
Na jaren van verkeerd plannen, deadlines verkeerd lezen en gewoon simpele luiheid, heb ik de balans gevonden tussen het doorstrijden, koffie halen en een peukje roken (god wat mis ik roken op dit moment). Toch zit hem de truc eigenlijk in het ‘op tijd naar bed gaan en dan weer vroeg wakker worden voor de laatste zware loodjes’. Het risico van deze techniek is alleen dat je door je wekker heen slaapt. Een andere methode is blokken tot het einde. Dan is het af, maar tegen welke prijs? Want je verslag zal er uitzien als een snelweg in België: allemaal loshangende zinnen.
Ik had graag de juiste manier aan je willen vertellen, maar ook ik zit nu nog om 3.36 uur achter mijn scherm. Ik weet zeker dat we het ooit zullen leren, lieve lezer. Alleen vanavond blijkbaar nog niet.
