De maandelijkse column van Willem Spork, student Journalistiek. Ditmaal: zomaar een ochtend…
De wekker gaat. Eerst lijkt het nog een geluid te zijn in m’n droom, maar al snel wordt het geluid harder en voel ik de dekens. Mijn hand zoekt het knopje om nog even te snoozen. En met succes! Nog 9 minuten om door te slapen, daar maak ik met liefde gebruik van. De wekker gaat weer, ik denk 9 minuten te hebben gelegen, maar het zijn er 90. Ik gooi mezelf over de rand van het bed, zoek verwilderd een onderbroek en trek wat kleding uit de kast. Tijdens het aantrekken van m’n broek verlies ik mijn evenwicht en weet me nog net te redden met één hand tegen de koelkast.
Ergens moet ik mijn tas hebben neergegooid, gisteren bij thuiskomst, maar waar? Ik had de laptop nog gebruikt, om een opdracht in te leveren. De oplader moet ook nog ergens slingeren. Tien minuten later heb ik elk kastje, hoekje en gaatje in m’n kamer gehad. En dan ineens komt het besef. Godver, dat ding ligt nog bij mijn buurmeisje. Wat een dilemma: om 9 uur aankloppen en het risico lopen een klap te ontvangen van een boze buurvrouw of zonder laptop naar school en precies niks kunnen doen. Een handafdruk op m’n gezicht verder heb ik eindelijk m’n laptop en kan vertrekken.
Met m’n slaapdronken kop in bus 12 staan, net wat ik nodig heb. Afzien tussen al die andere lijven, niet naar buiten kunnen kijken door de waterval van condens op de ramen. Ge-nie-ten. Koortsachtig sprint ik de bus uit en check nog even snel in welk lokaal de les is. Aangekomen bij de trappen baan ik mezelf een weg naar boven en zie op m’n rooster geen lessen staan. Vol verbazing kijk ik om me heen en pers er nog net uit: ‘Huh, dit is raar.’ Deze knul heeft helemaal geen les, wie had dat gedacht? Nou, ik in ieder geval niet!
