Onlangs publiceerde NPO3 een driedelige webserie: ‘Generatie Genaaid.’ De presentator praat met de pechgeneratie. Hebben ze echt zoveel pech, of is het ook hun eigen schuld? Wij vroegen drie HU-studenten: vind jij jezelf de pechgeneratie of de pampergeneratie? ‘Veel studenten zeiken.’
Boas (25) – derdejaarsstudent Chemische Technologie
‘Een pampergeneratie? Nee. Wij hebben wel een heel andere jeugd gehad dan de generaties voor ons. Op bepaalde manieren hebben wij het makkelijker: door de komst van internet en social media is onze wereld veel groter. Maar onze generatie heeft nieuwe uitdagingen. Generaties voor ons kregen fatsoenlijke studiefinanciering, konden tien jaar lang studeren en hoefden niet te lenen. Nu is dat anders. Er komt zelfs rente op studieleningen.
‘Burn-outs komen niet doordat we ons aanstellen’
Toen ik begon met studeren, kon ik moeilijk een kamer te vinden. Uiteindelijk woonde ik twee jaar in een kamer van zes vierkante meter voor 300 euro per maand. Inmiddels zit ik in een ruimere kamer. Het wordt steeds duurder om te studeren. Ik woon al zeven jaar op kamers en de laatste maanden kom ik niet rond, terwijl ik maximaal leen. Tijd voor een bijbaan heb ik niet. Vorig jaar had ik bijna een burn-out. Veel studenten hebben dat nu. Ik vind niet dat dat komt omdat we zijn gepamperd. De reden voor een burn-out, is juist een gebrek aan aanstellen. Je blijft doorgaan en gaat over je grenzen. Dat is medisch aan te tonen.
Ik snap dat mensen zich afvragen waarom steeds meer jongeren de diagnose ADHD of dyslexie krijgen. Zelf heb ik ADHD. De labels kunnen slecht zijn voor het zelfvertrouwen van kinderen. Aan de andere kant is het ook nuttig om te weten wat jouw valkuilen zijn. Zo kun je handvatten krijgen en leren van anderen. ADHD is aantoonbaar. En als je dat label krijgt, mag je niet ineens een makkelijkere route nemen. Je volgt nog steeds hetzelfde onderwijs.’
Diana (22), tweedejaars Docent Engels
‘Ik zie het als een combinatie van omstandigheden dat studenten nu veel depressies, burn-outs en stress hebben. Door corona en isolatie hebben ze hun vrienden niet gezien. Social media speelt ook een rol: alles gaat tegenwoordig om de likes.
‘Vroeger kon de riem wat losser’
Ik zie ons niet als slachtoffer, maar wel een beetje als de pechgeneratie. Vroeger was het leensysteem anders. Je kreeg meer basisbeurs en had minder snel schulden. Studenten hadden het niet veel ruimer dan nu, maar de riem kon wat losser. Ik heb twee bijbaantjes en woon nog thuis. Natuurlijk heb ik gezocht naar kamers, maar het is erg duur. En dat voor een bezemkast. Als ik nog meer ga werken, heb ik naast school en werk verder geen vrije tijd. Toch blijf ik positief. Mijn moeder is opgegroeid in het communistische Polen en kon niet naar een hogeschool of universiteit omdat haar ouders daar geen geld voor hadden. Ze hadden zeven kinderen. Ik heb het beter dan zij.
De HU biedt veel extra’s aan voor studenten, maar gepamperd? Nee, dat worden niet. Soms worden we zelfs ons lot overgelaten. Docenten zeggen dat alles op Canvas staat. Maar als je een extra vraag hebt, krijg je geen of een half antwoord terug.’
Wesley (19)- eerstejaars Social Work
‘De slachtofferrol is populair geworden. Veel studenten zeiken. Als ik overal over ga klagen, merk ik dat mijn leven ineens heel zwaar wordt. Als je bewust ervoor kiest om iets minder te klagen, valt het ook allemaal mee. Dat studenten zoveel klagen, komt misschien doordat ze gepamperd zijn. Vroeger ging het er harder aan toe. Je moest keihard voor iets werken. En op school moest je je mond houden.
‘Veel studenten zeiken’
Nu krijgen kinderen alles van hun papa. Ze worden gepamperd. Zelf ben ik erg vrij opgevoed. Mijn vrienden ook. Doordat kinderen meer vrijheid krijgen, leren ze misschien geen grenzen meer. En als hun leven als kind perfect is, komt de tegenslag als student allemaal in één keer. Geen kamer kunnen vinden, financiële stress… Zelf maak ik me niet druk over het vinden van een studentenkamer. Ik ben niet zo’n stresskip.’
Dit verhaal verscheen ook in De Omslag, nummer 5.
