Marilène Vis (19) studeert Journalistiek aan de HU.
De dag dat ik vegetariër werd, brak ik het hart van mijn vader. Sinds ik vanuit het ietwat conservatieve Twente naar Utrecht (de stad van de linkse moraalridders) verkast ben, kan ik niet anders dan toegeven dat we allemaal ons steentje moeten bijdragen om de opwarming van onze planeet tegen te gaan. Dus zodra ik het veilige nest van mijn ouders verliet, gingen de hamburgers en gehaktballen de prullenbak in en maakten ze ruimte voor tofu en tempé. Koemelk? Dat is zó 2018.
Je moet een bovengemiddeld sterke ruggengraat hebben om niet voor de biefstuk te gaan als je bij Loetje zit, en sinds de vega kipnuggets van de McDonalds niet meer verkrijgbaar zijn, wordt het alleen maar moeilijker. Daartegenover staat dat ik nu zelf de moraalridder uit kan gaan hangen tegen mensen die nog wel vlees eten. ‘Bestel jij nou de kipsaté?’ Terwijl zij dan met een schuldgevoel zitten, kijk ik watertandend naar hun bord.
De Marilène die ik hierboven beschrijf, is nuchtere Marilène met principes. Helaas sta ik erom bekend dat die principes de deur uit vliegen zodra ik een wijntje achter de kiezen heb. Zo ook in dit specifieke geval. Want wie wordt er nou gelukkig van een falafelwrap om drie uur ’s nachts? Ik niet. En dus komt het helaas met enige regelmaat voor dat ik, terwijl de zon achter de Domtoren opkomt, een kapsalon döner naar binnen aan het harken ben.
Op die manier gaan we de klimaatverandering natuurlijk nooit tegenhouden, dus bij deze mijn excuses aan Extinction Rebellion. Die 1579 arrestanten van afgelopen weekend hadden misschien voorkomen kunnen worden als ik met mijn klauwen van de hot wings af had kunnen blijven.
