Femke Boonstra doet Journalistiek aan de HU en schrijft soms een column voor Trajectum.
Ik ben koopziek. Nee, niet op de manier dat ik niet kan stoppen met kopen, ik zou wel willen, maar het lukt me juist niet.
Vroeger genoot ik van een dagje shoppen. Een winkel binnenlopen en je hand langs de verschillende stoffen aan de rekken laten glijden. Vervolgens veel te veel spullen pakken en mee sleuren naar het pashokje. Waar je een modeshow houdt voor je vriendinnen. Samen shoppen of juist alleen, ik vond het een heerlijk gebeuren. Struinen van winkel naar winkel tot dat mijn voeten er zeer van deden. Het was een dag-vullend uitje.
Nu merk ik sinds een tijdje dat ik dat gevoel totaal niet meer heb. Ik ging bij mezelf te rade waarom. Ben ik ouder en kritischer geworden? Dat zou best kunnen, want naar mijn mening zijn er redenen genoeg voor mijn shop-probleem.
Laten we beginnen met de maten. Ik ben een lange, Hollandse, vrouw maar ik ook weer geen reus. Met de komst van Pull & Bear, Bershka, Stradivarius, Zara (allemaal Spaans) lijkt het of de maten steeds kleiner zijn geworden. Afgestemd op de Spaanse vrouw. Ik heb geen moeite met één of twee maten groter kopen, daar gaat mijn ego zeker niet op achteruit, maar waar ik wel moeite mee heb is de lengte van de kleren. Het gemiddelde jurkje is de laatste jaren een heel schattig bloesje geworden voor mij.
Iets wat daarbij niet helpt voor je zelfvertrouwen zijn die afgrijselijke pashokjes waar je dan belandt als je wél iets gevonden denkt te hebben. Ik heb geen idee wat ze daar doen met het licht of de spiegels, maar het zijn volgens mij de meest on-charmante plekken op aarde. Letterlijk iedere imperfectie wordt blootgelegd. Als je iets te lang kijkt lijkt het of je al een week geen slaap meer hebt gehad en je tien kilo bent aangekomen. Als je nog geen minderwaardigheidscomplex had, kun je die gratis en voor niets op komen halen in die hokjes. Het liefst zou je jezelf erin opsluiten en nooit meer naar buiten komen. Maar als je aan het gordijntje links trekt, gaat het rechts weer open.
Het personeel in de winkels helpt ook niet altijd mee. Ik blijf het grappig vinden dat het een soort gegeven is geworden. In principe zijn ze er om jou te helpen en de boel netjes te houden, maar dat is ook niet echt meer zo. Vooral het personeel van Zara heeft per definitie een hekel aan alles wat de winkel durft binnen te lopen. Laat staan als je ze iets wilt vragen. Dan is het antwoord ‘English!’ of een diepe zucht.
Ik blijf het proberen, want ik hou dus, al zou je dat nu misschien niet meer zeggen, wel ontzettend van kleren. Een lekkere topje of een goed zittende broek kan zo veel voor je doen. Dat extra stukje zelfvertrouwen of comfort kan je dag echt een stuk soepeler laten verlopen. De zoektocht is er gewoon wat lastiger op geworden, maar dat zal zeker aan mij liggen. Hopelijk zorgt dat er dan wel weer voor dat ik extra kan genieten als ik wat heb kunnen vinden.
