Vandaag woensdag en dan moet het weer. Naar school. Eerst een tentamen van elf tot twee en dan module A, gevolgd door module B. Half tien klaar. School. Een master. Waar ben ik als 50-plusser aan begonnen. LevenLangLeren. Hoera!
Zo ongeveer 20 jaar terug deed ik de universiteit. In deeltijd. Elke dinsdagavond en donderdagavond naar Amsterdam. Soms ook op zaterdag. En dat vond ik leuk, echt.
Nu breek ik al een tijdje m’n hoofd over de vraag wat dan en waarom dan en hoe dan, het absoluut niet-leuke van elke woensdag. School.
Als ik alles wat op mijn bordje hoort daar ook gelegd heb, mag ik ook naar ander bordjes kijken. In gewoon Hollands: mag ik de schuld aan anderen geven. Heerlijk: anderen de schuld geven. Daar gaat ie dan: inhoud van modulen deugt niet, te veel theorie (of te weinig), docenten kunnen geen les geven, te veel opdrachten, samenhang ontbreekt, lokaal te bedompt, catering erg matig, koffie niet lekker. Enzovoorts.
Zo, even klagen en anderen de schuld geven: dat lucht lekker op zeg! Ik geloof zelfs dat ik zo met plezier naar school ga.
