“Pap, je krijgt een bierbuik”. Geef me nog zo’n dochter. Heerlijk opgevoed eerlijk kind. Maar dit klopt toch even niet. Niks bierbuik, ’t is een kwestie van leeftijd en zwaartekracht. Oké, en af en toe een biertje zet ook meer aan bij een 50+-er.
En dat ben ik, een 50+-er. Het begin van het grote afscheid, 50+. Het naderende definitieve afscheid, 50+. Eigenlijk begint dat natuurlijk al zo rond je twintigste. De kracht van je leven komt er dan nog aan, maar ongemerkt sluipend is het prille begin van het grote afscheid al begonnen.
Gister was ik nog 18 en eergister bouwde ik zandkastelen. En dan, opeens: het 50+besef. Beng! Abraham, jaren der wijsheid. Welnee. Jaren der zeurheid en zuurheid, die breken aan. Nog even en dan van je pensioen genieten; nog zo’n dooddoener.
Je ziet het steeds vaker. Joggende 50+-ers, fanatiek sportende 50+-ers. Grote toename van allerlei faciliteiten voor 50+-ers die allemaal te maken hebben met de vlucht voor, de ontkenning van het grote afscheid.
Doe ik niet aan, ik ontken liever de bierbuik, terwijl ik nog een biertje neem. “Pap, je krijgt een bierbuik” klinkt toch gewoon hartstikke lief!
