Trajectum stelt in deze serie een aantal eerstejaars voor. Wat willen ze, waar dromen ze van, leren ze elkaar en het studentenleven kennen?
Aflevering 9: De toekomstplannen van de 17-jarige Amber Streefkerk zijn de afgelopen paar maanden vaak veranderd. Ze werd op de valreep niet toegelaten tot de hotelschool in Maastricht en haar back-up plan – in haar eentje door China reizen – leek haar naar omstandigheden ‘ook niet écht handig’. Momenteel studeert ze Creative Business aan de HU. Een keuze waar de impulsieve blondine ‘eigenlijk helemaal niet over nagedacht’ heeft. ‘Ja ach’, zegt ze schouderophalend. ‘Je moet een beetje met de flow meegaan, dan komt het wel goed.’
‘Eigenlijk was het veel logischer geweest als ik aan de pabo was begonnen’, zegt Streefkerk. ‘Van jongs af aan wil ik dat al graag en het past bij me. Ik vibe goed met kinderen, ben creatief en vrolijk. Eigenlijk weet ik vrij zeker dat het docentschap ooit nog op mijn pad zal komen.’
Juist omdat ze hier zo zeker van is, laat ze het voor nu even links liggen. ‘In één rechte lijn het leven door is toch gewoon saai? Ik wil lekker bochten maken en slingerpaadjes op, zodat ik onderweg nieuwe dingen over mezelf leer. Ik ontdek nu dat ik marketing en economie stiekem ook tof vind. Mijn impulsieve karakter is toch ergens goed voor, denk ik dan.’
Toch werkt deze eigenschap ook wel eens tegen haar. ‘Ik ben dankzij stomme, onbevangen acties redelijk vaak in het ziekenhuis beland’, geeft ze toe. ‘Gebroken benen en hersenschuddingen zijn mij niet vreemd.’
Streefkerk vertelt hoe haar voorgenomen rustige avondjes op de bank vaak anders lopen dan verwacht. ‘Dan lig ik thuis een serie te kijken in bed, besef hoe stierlijk verveeld ik eigenlijk ben en bel ik toch wat vrienden, of ze iets willen ondernemen.’
Ze schiet in de lach. ‘En dan spring je bij iemand achterop de fiets, blijf je met je voet haken achter een paaltje en lig je met je kop op de grond. Dan besef je dat je soms toch beter in bed kan blijven liggen.’
Een voordeel van de huidige pandemie is dat dit soort uitgaans-ongelukken niet meer op de loer liggen. Verder ziet ze niets positiefs aan de huidige corona-omstandigheden. ‘Ik word tegenwoordig altijd te laat wakker, ook met wekker. De motivatie om mijn bed uit te komen is gewoon afwezig.’
Voordat ze aan haar volgende zin kan beginnen, klinkt een enorm schelle sirene – ‘TÚÚÚÚT TÚÚÚÚT’ – uit haar mobiel. ‘Ja dat is de (derde) wekker die mij écht uit bed moet krijgen’, licht ze lachend toe.
Na de korte onderbreking vervolgt ze haar verhaal. ‘Dat ik nu niet makkelijk mijn familie in Engeland kan opzoeken, vind ik eigenlijk het ergste.’
Er overleed korte tijd geleden een familielid van haar. ‘Dat je dan niet bij elkaar kan zijn, doet pijn.’
Gelukkig vindt de creatieve blondine een uitlaatklep in het maken van muziek, kunst en in sporten – waar mogelijk. ‘Die dingen hebben me echt door deze periode gesleept. En natuurlijk mijn leuke klas’, voegt ze later toe. ‘We hebben vanaf dag één eigenlijk een hele hechte klas, dat geeft veel energie.’
Lees ook: Eerstejaars Annemiek vertelt over skateborden, muziek en keuzes maken.
