‘Zou jij het afknippen?’, vroeg ik aan mijn vriendinnen. Sommigen reageerden: ‘Wat haalt dat uit?’ Anderen dachten: ‘Waarom niet? Als je de mensen daarmee een hart onder de riem kan bezorgen.’
Het kan je niet ontgaan zijn, de situatie de afgelopen week in Iran. Het begon met de dood van Mahsa Amini. Ze werd door de zedenpolitie gedood na het niet goed dragen van haar hoofddoek. Dat wakkerde veel protesten aan en helaas ook nog meer doden onder de protesterende vrouwen.
Het is een trend op TikTok en Instagram. Jonge vrouwen die hun haren afknippen om steun te betuigen voor het verzet. Een virtueel protest. Ook op de ouderwetse kijkbuis gebeurt het. Minister Yeşilgöz knipte vrijdag live op tv haar haar af. Kaag legde de schaar naast zich neer toen haar hetzelfde werd gevraagd tijdens een persmoment.
To cut or not to cut? Het lijkt de nieuwe hamvraag in de media. Want als we het allemaal massaal gaan doen, gaan we dan niet het doel voorbij? Net zoals toen met de Ice Bucket Challenge. Want waar was die challenge ook alweer goed voor?
Een van mijn beste vriendinnetjes komt uit Iran en heeft dit weekend mee geprotesteerd op het Malieveld. Er wonen bijna vijftigduizend Iraniërs in Nederland. Vandaag sprak ik met journalist en activist Nikita Shahbazi. Zij is ook van Iraanse afkomst. Ze vertelde mij dat die ‘hype’ juist zo nodig is. Laat het maar een hype worden. Als dat voor veel media aandacht zorgt, is dat alleen maar goed. Nikita was ontroerd van de berichten die ze terugkreeg uit Iran. De vrouwen daar voelen zich enorm gesterkt door de acties en dat raakte mij ook.
Achter de telefoon hield ik mijn tranen in. Aan het einde van het gesprek ontstond een stilte. Zo’n stilte waarbij er geen woord valt maar toch veel gezegd wordt. Tot dusver heb ik de schaar nog niet gepakt, ook omdat mijn mediabereik niet groot genoeg is. Maar als ze het mij zouden vragen, zou ik het zeker doen. Want wat is haar nou uiteindelijk?
