Het begint al bijna een traditie te worden: de Trajectumverkiezing van de machtigste student. Voor het tweede achtereenvolgende jaar komt aan de hand van allerlei rankings een zeer actieve student bovendrijven. Die mag zich volgens Trajectummaatstaven een jaar lang de machtigste voelen.
Het is een eretitel, de student krijgt geen iPod, 1000 euro of een kekke tas met inhoud. Wel mag hij in de jury van de docent-van-het jaarverkiezing.
Wat drijft studenten om zich actief in te zetten voor beter onderwijs? En vooral: voor wie doe je het.
Want de opkomst bij de verkiezingen is te verwaarlozen. Zo’n paar procent van het totaal aantal studenten neemt de moeite om te stemmen. De achterban interesseert het geen ruk of jij je nu wel of niet inzet voor beter onderwijs. Des te bewonderenswaardiger dat studenten zich vol overgave blijven inzetten voor die achterban.
Studenten die naast hun studie actief zijn in besturen van verenigingen en raden, geven blijk van ambitie. En dat wordt vaak beloond. Vele oud LSvB’ers hebben na hun studie een glansrijke carrière gekregen in bijvoorbeeld de politiek of journalistiek. Dat lijkt me in ieder geval een goede reden om verder te kijken dan je studie lang is.
Achtergrond