Ze zeurt er al een paar jaar om. Ze wil er perse eentje, liefst zo klein mogelijk in bruin en wit. En dan nog langharig ook. Met bijpassende kleertjes natuurlijk. En een tasje waarin je hem of haar mee kan nemen. En een halsbandje om met iets van veel bling daarin, want dat hoort zo, op die manier verfraai je dit onzinnige en onnodige accessoire met andere onzinnige en onnodige accessoires.
Zo’n chihuahua, want daar heb ik het over, is verworden van een huisdier tot een ‘must-have’ in bepaalde kringen. Een ‘must-have’. Vreselijk. Zelfs de Libelle,wat normaal gesproken toch staat voor de vertrutting van Nederland, gebruikt dit woord.
Toch kan het nog erger. In opkomst en nu al hét woord van 2012, is het begrip ‘must-do’. We ‘must-do’ op z’n minst twitter en facebook. We ‘must-do’ gebruiken daarbij een tablet en een smartphone en slaan ons leven op in een of andere cloud. We ‘must-do’ aan fitness en we ‘must-do’ niet roken.
En, wat ons leven al een tijdlang verzuurt, we ‘must-do’ zelfverantwoordelijk zijn, zelfs al worden we op het trottoir aangereden door een of andere dronkenlap.
Zucht. ’t Wordt een naar jaar dit jaar. Ik ‘must-do’ van alles wat ik niet wil, maar ik heb geen keus. Als ik niet toegeef aan alle ‘must-do’s’, dan hoor ik er niet langer bij.
Dus 'must-do' ik facebook-twitter-zelfverantwoordelijk-zijn en misschien toch maar zo’n chihuahua kopen, dan hoor ik er zeker bij: heb ik zowel voldaan aan ‘must-have’ als aan ‘must-do’. Leve de nieuwe vertrutting!
