36 onbeantwoorde berichtjes in totaal. Mijn WhatsApp puilt weer eens uit. De rode bolletjes merk ik niet meer op, ik ben er inmiddels aan gewend. Dit betekent dat mijn hoofd op dit moment gewoon erg vol is. Maar niet iedereen begrijpt dat altijd. Mensen verwachten dat ik altijd ‘aan sta’.
Ik zit in de trein naar huis. Het is bijna negen uur ’s avonds en ik luister muziek terwijl ik naar buiten probeer te kijken, maar alleen de weerspiegeling van mijn medepassagiers zie. Ik heb voordat ik instapte mijn koptelefoon verbonden met mijn mobiel zodat ik muziek kan luisteren. Het liedje dat ik had aangezet is afgelopen. Ik hoor de piepende deuren en zie de voorbijflitsende felle lichtjes. Mijn koptelefoon dempt al het geluid en het enige wat ik nog hoor zijn mijn gedachten.
Ik denk: shit. Ik had die en die nog moeten beantwoorden en moest de datumprikker doorsturen in de groepsapp met vrienden, oh en nog 33 andere mensen en groepen beantwoorden. Mijn hoofd zit vol en ik krijg het maar niet gedaan. Ik zet al deze kleine taakjes in mijn agenda en wacht totdat ik ze ooit weer kan afstrepen.
Om de zoveel weken beantwoord ik in één keer al mijn appjes. Het is niet alsof ik nooit op WhatsApp kijk. Ik hou mijn gezinsgroepsapp en de groepsapp van stage goed bij. Verder lukken me de bovenste drie personen ook nog wel. Het is ook niet alsof ik niet wíl reageren, iemand bewust negeer of het niet belangrijk genoeg vind. Het lúkt gewoon niet en ik vergeet het vaak. Op momenten dat anderen vaak appen doe ik dat gewoon niet. Onderweg in de trein hebben mijn gedachten de overhand, voor het slapen maal ik nog eens en tussendoor kijk ik zelden op mijn telefoon. De meeste appjes beantwoord ik op de wc.
Vroeger, of beter gezegd tot een paar maanden geleden, voelde ik me intens schuldig omdat ik ‘niet goed was in appjes beantwoorden’. Ik verontschuldigde me constant aan iedereen. Bij nader inzien vind ik dit helemaal nergens op slaan. Ik weet van mijzelf dat ik het absoluut niet expres nalaat, het niet komt doordat ik iets of iemand niet belangrijk vind. Maar dat ik het simpelweg vergeet of er geen ruimte voor heb in mijn hoofd.
Toch verwachten we massaal dat iedereen constant ‘aan staat’ en elk moment beschikbaar is voor dat ene belangrijke appje. Deze tijd heeft zo zijn voordelen: de postduif doet er geen weken meer over om jou bericht naar het buitenland te sturen. Binnen enkele seconden heb je contact met iedereen over de hele wereld. Maar het nadeel hiervan is dat we altijd en overal bereikbaar zijn. Of je wilt of niet.
