Verontschuldigend duw ik woedende Rotterdammers aan de kant.
Mijn leeftijdsgenoten zijn vaak depressief.
Op de universiteit, dacht ik, zou alles beter worden.
Mijn moeder pakt de ijzeren schoenlepel (ja echt!)
'Hij vraagt of ik alvast wil bestellen, of dat ik liever wacht op mijn gezelschap'
Mijn spontane achteruitgang vertrouwde ik niet.
Arme Henk wilde graag van mij af.
Waar begin ik?
‘Mens, durf te leven!’
Docenten gaan elke keer weer het gevecht aan om hun tekst op Canvas te zetten.
Waarom riep ik dat eigenlijk?
'Bedankt voor je reactie maar jou willen wij dus echt niet hebben.'
