Het zat er natuurlijk een keer aan te komen, maar toch zag ik het niet aankomen. Zolang ik me kan heugen had ik altijd een antwoord op welke vraag dan ook. En op de meeste vragen zelfs meer dan één antwoord.
Maar gisteravond was het dan zover: de vraag waar ik geen antwoord op had; zelfs niet het begin van een antwoord. En geloof me, dat is een heftige confrontatie. Een keerpunt wellicht. Catharsis misschien. Intern conflict. Onzekerheid. Twijfel aan de zin van het bestaan.
Deze “moeder aller vragen” drijft me tot wanhoop. Ik kom er niet uit. Kan er niet van slapen. De vraag raakt aan zoveel basaals, slaat eerder stevig gedachte fundamenten weg.
Komt ie dan, hou je vast, ga er even voor zitten, de vraag der vragen die mij gisteravond totaal onverwacht overviel, als een bliksemschicht bij heldere hemel: “waarom schrijf je een blog?”
Ik weet het niet, dus. Heb zelfs geen begin van een antwoord. Waarom twitteren, msnnen, faceboeken, youtuben, flickren, myspacen, linkedinnen, bloggen we? Niet omdat we zoveel te melden hebben. Veruit de meeste berichten die de wereld ingeworpen worden zijn totaal irrelevant en net zo onbelangrijk als deze blog.
Is dit misschien een begin van een antwoord? Ik blog omdat ik graag iets irrelevants en onbelangrijks doe? Ik hoop het maar!
