‘Geluk’ vind ik eigenlijk zo’n typisch woord. Het wordt omschreven als een emotie die aantoont dat je blij bent met jouw levenssituatie op dat moment. Als een teken van vreugde, vredigheid en vrolijkheid. Een gevoel wat je dus blijkbaar hebt als je gelukkig bent.
Maar is geluk niet een beetje achterhaald? Wanneer ben je dan precies gelukkig en hoe meet je dat? In mijn ogen is geluk een woord dat een of andere vreemde vogel op een dag heeft ingezet en waar vandaag de dag nog enorm veel geld mee wordt verdiend.
Ik vind het trouwens echt knap dat mensen er hele boeken over schrijven zoals: ‘Hoe word ik gelukkig?’ Of dure tijdschriften als Happinez, gevuld met verhalen en adviezen over het vinden van geluk. Als je zo’n tien stappenplan of een reeks sessies bij een therapeut volgt, vind je het dan? Nee, dan vind je het niet. En daarbij, wie zegt dat je het niet allang gevonden hebt?
Mensen nemen zoveel aan, van mensen die er eigenlijk – grof gezegd – bizar weinig van afweten. Geluk betekent voor ieder wat anders en er bestaat geen studie Gelukswetenschappen of zo. Was het maar waar. Dan zouden we met zijn allen toch een partijtje ‘gelukkig’ zijn. Hoezee.
En laten we wel wezen, voor ons materialistische Hollanders blijft het gras toch altijd groener bij de buren. En het woord geluk? Daar klampen we ons allemaal vrolijk aan vast, omdat we ergens diep van binnen, heilig geloven dat dat bestaat.
En misschien is dat ook wel helemaal niet verkeerd en denk je op een dag: ‘Zo, nu ben ik pas echt gelukkig.’ Nou gefeliciteerd. En tot die tijd? Tja, moet je gewoon zelf de slingers op blijven hangen…
