Wat is mannenemancipatie en waarom is dat nodig? Donderdagmiddag organiseerde het Netwerk Diversiteit & Inclusie de bijeenkomst ‘HU-man Evolution’. Een groepje mannen stak de koppen bij elkaar om te praten over het mannelijk potentieel.
Midden in het educatieplein op Padualaan 97 staan de stoelen in een kring, erachter twee tafels – bedekt met een groot vel papier. ‘Workshop Mannenemancipatie’ staat op het scherm. Coach Erik Geels leidt het gesprek, samen met initiatiefnemer HU-onderzoeker Mees Kok die onderzoek doet naar culturele verschillen binnen teams.
Er zijn wat minder mensen dan verwacht, maar het handjevol mannen kan hierdoor wel goed met elkaar in gesprek. ‘Doet de HU dit vaker? Een workshop mannenemancipatie?’ vraagt Erik zich hardop af. ‘Ik denk dat dit de eerste keer is. Het is leuk om dit onderwerp te verkennen. Waarom doen we de dingen die we doen? Wat schuurt er?’ Hij heeft een achtergrond in psychotherapie en is veel bezig met mannen en hun ongemak.
Vertrouwelijk
‘Alles wat hier wordt gezegd, blijft tussen deze vier muren,’ begint Erik (vanwege de privacy zijn er geen foto’s gemaakt tijdens de middag). Daarna volgt een voorstelrondje, waarin iedereen zichzelf omschrijft aan de hand van een voorwerp (sleutelbos, portemonnee, etc.).
Bij emancipatie denken we vaak aan vrouwenemancipatie, vertelt Erik. ‘Maar wat is emancipatie eigenlijk? Het betekent streven naar een volwaardige plaats in de samenleving vanuit een achtergestelde positie.’ Dat vrouwen hebben gestreden en nog steeds strijden voor gelijkwaardigheid weet iedereen. ‘Maar waarop zijn mannen achtergesteld?’
De deelnemers denken na. ‘Kwetsbaarheid niet durven laten zien?’ oppert iemand. ‘Emoties tonen binnen de mannencultuur’, zegt een ander. Het gesprek dat volgt, gaat over de gelijkheid van mannen en vrouwen in Scandinavische landen, lichaamsbeeld en angst om dominant te zijn.
Gelijkwaardigheid
Op post-its schrijft iedereen wat hij interessante thema’s en vragen vindt (onder andere emoties, waarom Andrew Tate populair is en religie in combinatie met emancipatie). De papiertjes worden op de muur geplakt en in thema’s verdeeld. Daarna begint het gesprek aan tafel over gelijkwaardigheid. ‘Kunnen we gelijkwaardig zijn maar wel verschillen benoemen?’ vraagt iemand.
Op het vel aan tafel schrijft Mees mee met het gesprek. Over voorzichtig zijn met verschillen tussen mannen en vrouwen benoemen. ‘Misschien moeten we dat alleen doen als het echt nodig is.’ Het blad vult zich met uitspraken, gedachten en conclusies: uiteindelijk gaat het om de moed jezelf te onderscheiden.
Kwetsbaarheid
‘Durf je emoties te delen met je mannelijke vrienden?’ Het gesprek gaat verder, maar nu over kwetsbaarheid. Iedereen noemt emoties of eigenschappen die hij lastig vindt om te tonen. Angst, verdriet, onzekerheid… ‘Mannen is geleerd om niet te voelen,’ zegt Erik. ‘Er zijn zoveel regels voor jezelf wat je wel of niet mag voelen: dat beperkt je in je empathische vermogen.’
Om half vijf keert het groepje terug naar de kring, om na te praten. ‘Interessant om dit zo te delen,’ zegt iemand. Erik sluit af: ‘We moeten het als taak en verantwoordelijkheid zien om onze potentie in te zetten voor een betere wereld. Voor onszelf en de ander.’
‘Groot denken, klein beginnen’ staat er op het bord.
Aan het eind van de middag zijn de deelnemers het over één ding eens: over mannelijk potentieel praten is waardevol, maar het gesprek stopt hier niet. Hoe kijken vrouwen hier eigenlijk tegenaan? ‘Het zou interessant zijn om dit een keer samen met vrouwen bespreken,’ zegt iemand. ‘Een idee voor een volgende editie?’
Wil je iets kwijt over dit onderwerp? Mail naar info.di@hu.nl
Lees ook:
Kwetsbaar: zo gaan Sinan Can en Natascha van Weezel in gesprek
