Jester (25) studeert Journalistiek aan de HU. Hij schrijft columns voor Trajectum.
Nooit in mijn leven had ik gedacht dat er een medicijn tegen dyslexie zou komen. Laat staan nog tijdens mijn studentenleven.
Vanaf groep 4 heb ik dyslexie (daarvoor ook al, maar toen wist nog niemand het). Ik probeerde veel oefeningen en hulpmiddelen, zoals deze:
- Zingend lezen
- GROTERE LETTERS
- Extra tijd
- Luistertoetsen in plaats van leestoetsen
- ‘t Kofschip’-spiekbriefjes die ik alleen mocht gebruiken.
Kort gezegd hielp niets echt. Totdat AI (artificial intelligence) zijn kop om de hoek stak. Bij AI denkt menig docent gelijk aan nep geschreven stukken in een onderzoeksverslag dat uit te veel woorden bestaat. Het is veel meer dan dat. Het kan afbeeldingen maken uit teksten, hele verhalen schrijven en zelfs liedjes maken en zingen. Kort gezegd: een erg sterke tool (ookal zou ik nog liever hebben dat AI mijn was deed).
Waar AI voor mij in uitblinkt, is als spellingcontroleur. Natuurlijk had ik altijd al de spellingscontrole van Word of Google. En ik liet alles altijd checken door iemand zonder dyslexie.
AI voelt net als de eerste keer dat ik een bril opdeed. Ik zag de wereld wel, maar met een bril op werd de wereld zonder veel moeite opeens 4K-kwaliteit. Alsof er na heel veel regen en donkere wolken zonneschijn kwam.
Het is net als de Force in Star Wars: er is een light side en een dark side aan. Je hele teksten laten schrijven door AI is niet goed, maar het als een hamer gebruiken die een spijker in de muur slaat, is prima.
PS: Deze tekst is verbeterd met AI De onverbeterde versie is bij Trajectum bekend.
