Zomaar een straatbeeld in Utrecht. Oud en nieuw staan hier gebroederlijk naast elkaar geparkeerd. Links een Fiat 500, waarschijnlijk een jaar of veertig oud. Rechts een zogenaamde Green Wheels; een auto die je deelt met anderen. Je meldt je aan bij een organisatie, schrijft je in en kunt dan af en toe een auto reserveren. Op deze parkeerplaats haal je de auto op en op deze parkeerplaats zet je de auto weer terug. En zo zijn er talloze Green Wheels die door Nederland rijden.
Misschien heeft deze voorbijganger dat net wel gedaan.
Misschien ook niet, en staat hij alleen maar even te kijken. Maar wat hij ook gedaan heeft, je ziet de twijfel.
De man zal rond de dertig zijn en dat is het moment dat je echt keuzes moet gaan maken. Studententijd achter de rug en al een paar jaar aan het werk. Tijd voor ontspanning is er eigenlijk alleen nog in het weekend en in plaats van geld lenen om leuke dingen te doen is het leuke dingen laten om je lening terug te betalen. Het begin van je carrière.
De keuze tussen deze twee auto’s zou een makkelijke moeten zijn.
De Green Wheels is beter voor het milieu, goedkoper in gebruik en belastingvrij. De Fiat is inmiddels ook belastingvrij trouwens, maar om een hele andere reden.
Maar het is moeilijker dan zomaar kiezen tussen een van de twee auto’s. Het is een stuk afsluiten en een stuk opnieuw beginnen. Echt beginnen nu.
Gedaan met het gelanterfant, klaar met het geklooi.
Dit is het moment dat je iets voor de wereld gaat betekenen, in plaats van de wereld iets voor jou.
Maar terwijl je in de Green Wheels naar je afspraak rijdt, je de co2-uitstoot helpt te verminderen en het milieu een zet in de goede richting geeft, blijft het constant door je hoofd spoken: zo’n oldtimer is toch eigenlijk veel leuker.
En dat op een druilerige dinsdagochtend in een zijstraat van de Amsterdamsestraatweg.
Achtergrond