Groepen die zichzelf een hoge status kunnen toeschrijven en geloofd worden door derden, hebben het financieel beter dan waar ze misschien recht op hebben. Het komt neer op een soort self fulfilling prophecy. Anderen willen bij de groep horen, want dat verhoogt hun status. Men moet z’n best doen om tot de groep toegelaten te worden. De groep maakt zichzelf beter, voldoet aan de status, die alleen nog maar groter wordt, met de bijbehorende verdiensten.
Het omgekeerde is ook het geval, de neergaande spiraal. Een groep die niet geïnteresseerd is in status, blijkt na enige decennia niet alleen een lagere status te hebben in de ogen van derden. Maar ook blijkt men ten op zichte van andere groepen minder te verdienen. Zo gaat het met mensen in het onderwijs. Zij hebben passie voor hun werk en dus voor de jeugd die zij iets willen bijbrengen. Dat is hun doel. De randvoorwaarden zullen vast wel goed verzorgd zijn, denken zij. Waren goed verzorgd. Want niemand heeft echt werk gemaakt van een hoge status voor leerkrachten. Zij hebben zich met hun werk beziggehouden en hadden geen tijd om te denken aan hun imago. Daardoor kalfde de status en het imago van leerkracht af, net als z’n verdiensten.
