Toen ik in december deze column pitchte, ging het niet zo lekker met me. Ik kon me moeilijk concentreren, zorgde slecht voor mezelf en had ik veel huilbuien. Na een afwijzing, waar ik nogal intens op reageerde, besloot ik weer in therapie te gaan.
Bij traumapatiënten heb ik al snel een beeld van slachtoffers van seksueel misbruik of oorlogsveteranen. Mijn eigen trauma bleek een patroon in mijn jeugd, waardoor ik me nu nog steeds angstig voel als ik moet studeren. Dan bevries ik, stel ik het uit of cijfer ik me volledig weg. Strenge docenten maken het erger.
Tegen al mijn verwachtingen in, liep ik na vier therapiesessies fluitend naar buiten. Ik denk dat het snel ging omdat ik in mijn dagelijks leven mediteer, sport en gezond eet. Dat helpt. Ook lukt het beter om mijn gedachten en gevoelens van een afstandje te bekijken. Het voelde soms dan ook vreemd om op mijn columns reacties te krijgen van vrienden die me bemoedigend toespraken. Dan dacht ik: huh, maar het gaat toch gewoon goed?
Het gaat beter, en tegelijkertijd sta ik mezelf toe te erkennen dat het soms niet gaat. En dat toe te geven aan mijn omgeving. Hoewel dat spannend blijft. De grens tussen zelfcompassie en aanstellerij voelt soms flinterdun.
Wat mij betreft is het even klaar met mijn worstelingen op Trajectum. Ik heb zin om over andere dingen te gaan schrijven. Welke weet ik nog niet precies. Een rubriek over seks en relaties lijkt me wel leuk. Een kookvideo. Misschien levenstips van Ming.
Heb ik zoveel tips dan? Ach, wie zal het zeggen. Ik kan je in ieder geval vertellen hoe je je kater van morgen beperkt. Is al dat ‘studeren’ toch ergens goed voor geweest.
