De maandelijkse column van Remko van Broekhoven, docent journalistiek. Ditmaal over prachtig werk, in een landje niet ver van hier.
Er was eens een landje op een continent niet ver van hier, Huropa genaamd. In dat landje zaaiden boeren hun land in en verzorgden ze het al jaren met liefde. Zij werden geleid door heersers die niet uit dat landje zelf kwamen, die ook zelf nooit landbouw hadden bedreven, maar uit andere landen, andere continenten zelfs. Deze heersers werden aangezocht en aangesteld door de vorsten van Huropa. Als ze een paar jaar later uitgeregeerd waren, verdwenen die vorsten weer, naar een ander land en een ander continent. Tijdens hun heerschappij veranderde er van alles in het landje. En tegelijkertijd bleef veel vreemd genoeg precies hetzelfde.
Op een dag had een van de boeren die dit 21 jaar had meegemaakt, er genoeg van. Hij was van mening dat de huidige manier van landbouwbedrijven, de grond kapot maakte en de oogsten verknalde. Bovendien vond hij het raar dat de boeren hun koning nooit konden terugfluiten. Hij schreef een misschien wat brutaal maar oprecht betrokken stukje in het krantje van het landje, dat er misschien een andere koers moest worden gekozen, niet alleen door de vorsten maar ook door de boeren die hen hielpen. Sommige landgenoten werden kwaad. Anderen waren blij dat iemand dit eens hardop zei. De vorst werd boos toen het krantje hem om opheldering vroeg. De gezamenlijke discussie die de boer vroeg, kwam er niet.
Samen met acht andere boeren die net als hij al jaren het land bewerkten, vroeg hij opnieuw om een gesprek, met de vorsten en alle boeren uit het land. Nu kreeg hij een openlijk nee te horen. En toen had de boer er pas echt genoeg van. Niet alleen van de manier waarop er werd geboerd en geregeerd. Maar ook van het vragen om gesprekken en het praten over de vragen om gesprekken. Dat was de dag dat hij besloot zijn betrokkenheid voortaan te reserveren voor zijn stukje grond, de boeren met wie hij samenwerkte en natuurlijk voor alles wat er uit deze grond en uit dit werk voortkwam. Het was en bleef immers prachtig werk. Ze noemden het onderwijs.
