Stefan Dwarswaard studeert Journalistiek aan de HU.
Mijn naam is Stefan en ik ben een tatta. Sommige lezers zullen meteen begrijpen wat ik daarmee bedoel en anderen hebben geen flauw benul. De laatste categorie denkt dat tatta wel te maken moét hebben met het staalbedrijf TATA-Steel. Voor hen heb ik de mededeling dat zij zelf een tatta zijn. Ik zal even een nieuwe alinea beginnen, zodat deze lezers dit even kunnen verwerken.
Waarschijnlijk herken je jezelf in deze omschrijving: je bent wit, eet kaas en een AVG’tje op z’n tijd sla je niet af. Klopt het?
Ik ben dus ook een tatta, ik kom uit West-Friesland en at tot voor kort elke ochtend een broodje kaas en als avondeten minimaal vijf keer per week aardappels. In mijn jeugd kende ik geen moslims. Ik realiseerde me pas wat de islam inhield toen ik op een zomerse zaterdag op het voetbalveld stond. Coach Pieter had ons voor het fluitsignaal nog verteld om veel water te drinken. Maar sommige tegenstanders hadden geen druppel water genomen.
Er ging een wereld voor me open toen de rechtsvoor die ik verdedigde, op mijn initiatief de ramadan begon uit te leggen: dertig dagen van dageraad tot zonsondergang niet eten én geen water drinken. Dat zoiets mogelijk was en dat hij dit overhad voor zijn geloof was voor mij ongelofelijk.
Ondertussen woon ik al twee jaar in Rotterdam en doen veel mensen om mij heen mee met de ramadan. Ook bij hen zie ik hetzelfde doorzettingsvermogen als bij de rechtsvoor. Ik wilde kijken of het mij ook zou lukken en besloot mee te doen met een Afghaanse vriend van me.
De eerste ochtend ging het al mis. Mijn ogen zagen alleen maar eten. Ook al was ik gewaarschuwd door de Turkse bakker dat de eerste twee dagen het zwaarst zouden zijn, toch gooide ik de eerste uren al de handdoek in de ring.
Ik zou graag willen zeggen dat het iets verrukkelijks was dat ervoor zorgde dat ik opgaf. Of een bijzondere prestatie waar ik energie voor nodig had. In werkelijkheid was het een broodje kaas. Van Albert Heijn.
