Een demonstratievirus waait sinds een paar weken over Noord-Afrika en het Midden-Oosten. In Tunesië begon het volk plots met felle demonstraties tegen de overheid. Inwoners wilden een einde aan het bewind van president Zine al-Abidine Ben Ali en rustten niet tot zijn aftreden bekend werd.
Na het aftreden van Ben Ali, stapte het Egyptische volk in de stoute schoenen. Mubarak was aan de beurt. Achttien dagen en ruim driehonderd doden verder, besloot de president uiteindelijk af te treden.
Bloed, zweet, maar uiteindelijk ook vreugdetranen in Tunesië en Egypte bleven in buurlanden niet onopgemerkt. De overwinningen moedigden de mensen in de omliggende schrikbewindlanden mede aan tot volksopstand.
Opstoten in Jordanië zijn begonnen. Ook de landen Jemen, Algerije, Syrië, Bahrein, Libië en Marokko zijn momenteel in rep en roer. Betogers vechten letterlijk voor hun vrijheid en daarmee voor hun leven.
Het is ontmoedigend, maar tegelijkertijd ook bemoedigend om de roerige beelden van de opstanden te volgen. Ik hoop verbijstering bij de ruim kwart tot soms de helft van de Nederlanders te zien, die niet gebruik maken van hun stemrecht. Verbijstering over de grensverleggende risico’s die mensen in Noord-Afrika en het Midden-Oosten nemen voor de vrijheid van hun volk. En verwondering voor die strijdlust voor iets wat bij ons heel normaal is, namelijk; stemrecht, vrijheid van meningsuiting, godsdienst en vergadering, kortom: een parlementaire democratie.
Ik hoop dat iedere Nederlander inziet hoe bevoorrecht zijn stemrecht is en op 2 maart aanstaande zal stemmen voor de Provinciale Staten. Gebruik je recht, anderen zouden er een moord voor doen.
Cathelijn Paling
vierdejaars student communicatiemanagement
