De maandelijkse column van Willem Spork, student Journalistiek. Ditmaal: goede voornemens bij het volgende blok.
Het vorige blok was niet mijn succesnummer. Nou ja, niet helemaal. Ik heb dan wel prima cijfers gehaald en hoef maar één dingetje te herkansen. Het blijft toch dat eerste blok. Dat blok waar je na die lange zomer zolang tegenaan hebt zitten hikken. Nu dat achter de rug is, is het mijn moment om te vlammen. Ik zet daarom mijn wekker extra vroeg, heb alle readers al vier keer doorgenomen en ik heb zelfs een blik geworpen in de cursushandleiding. Ja, dit blok ga ik er helemaal voor. De laatste keer dat ik mijn tas zo inpakte en klaar zette voor de volgende dag, was toen ik nog les kreeg van juf Tanja en ik niet nog eens plakkerige kauwgum wilde krabben die zich de afgelopen jaren had opgebouwd onder de tafels van groep 8.
Goed, ik heb alles helemaal klaar staan. Ik beloof mezelf de snooze-knop niet aan te raken, want dat is meestal waar het fout gaat. In de keuken smeer ik nog een broodje, zodat ik geen fortuin en ongeboren kind hoef af te staan voor een broodje in het foodcourt. Vervolgens werp ik mezelf, voor het eerst in maanden, voor twaalf uur in bed. Er ligt al decennia lang een boek te versloffen wat ik maar eens opentrek. Je weet wat ze zeggen: geen schermen voor het slapen gaan. Alles voor een beetje goede nachtrust, want dit wordt mijn blok!
‘Goooooedemorgen, radio538, het is negen uur…’ Okay, uit bed en onder die douche! Hup hup! ‘…het is buiten 2 graden…’ Twee graden lekker fris, kom op. UIT JE BED! ‘…het is prachtig buiten…’
Wacht, wat voel ik hier? Waarom lukt het niet om ook maar een beetje zuurstof te inhaleren en waarom zit mijn kop vol met snot? Ja, dit is griep. Van die koortsige snot-griep! Net wat ik nodig heb. Ik sleep mezelf over de vloer richting mijn bed en met veel moeite weet ik nog een deken om mezelf heen te slaan.
Ach, volgend blok wordt mijn blok!
