Yara (20) studeert Journalistiek aan de HU en zit nu een halfjaar in Australië
De Matrix. Zo noemen we Nederland hier soms. Een ratrace waarin we omringd zijn met to-do-lijstjes, eindeloos veel datumprikkers en bovenal: verwachtingen. Het vergelijken met een post-apocalyptische schijnwereld gaat wellicht wat ver. Maar stressvol is het wel.
In Australië voel ik me ontspannen. Een makkelijke verklaring is dat ik hier nauwelijks iets te doen heb. School is voorbij en werken doe ik mondjesmaat. Met behulp van ome DUO ligt de wereld eigenlijk aan mijn voeten.
De andere verklaring is dat mijn sociale verplichtingen hier lichter wegen. Iedereen die ik blij moet houden kan ik op één hand tellen.
Zo heeft mijn familie nu de jaarlijkse ‘Wanneer gaan we in godsnaam Sinterklaas vieren?’-ruzie. Hier hoef ik alleen te kiezen of ik het in Sydney of aan het strand wil vieren. Waar in Nederland maandenlang getouwtrek nodig is om een datum voor een etentje te prikken, schuift hier iedereen aan wanneer ze zin hebben. Het is gemakkelijk leven, de tegenpool van de Matrix.
Het mooiste is nog dat, ondanks al het chillen, mensen thuis vinden dat ik nuttig bezig ben. Studeren in het buitenland en ‘levenservaring opdoen’ klinken immers goed. Ergens hebben ze gelijk. De eerste weken is het stressvol en ben je bezig met een leventje bouwen. Maar nu, in de laatste weken van mijn exchange, leef ik een zorgeloos bestaan.
Het knaagt aan me: de vrees dat het leven nooit beter wordt dan nu. In Nederland vond ik de uitspraak dat je studententijd ‘de mooiste tijd van je leven is’ altijd benauwend. Het legt er zoveel druk op, terwijl ik vooral bezig was met de ratrace. Hier begrijp ik hem juist. Dit zou zomaar de beste tijd van mijn leven kunnen zijn. Dus als ik moet kiezen tussen een blauwe of rode pil, blijf ik graag nog even hier.
