“Het gebeurt me niet vaak”, zegt ie, “maar ik geloof dat ik echt een hekel aan je heb”. Ik reageer beleefd met een verbaasd “Oh?”, maar denk: ‘gaaaap’.
“Komt door je stukjes in Trajectum, want verder ken ik je niet.
“Echt waar?”, reageer ik gepast, maar denk ondertussen: ‘man, f… op met je mening; lever wat je vindt gewoon in bij de afdeling gevonden voorwerpen van de politie,.
“Ja”, zegt hem, “je stukjes zijn cynisch en niet leuk en taalkundig fout en je denkt volgens mij dat je leuk bent en leuke vondsten doet en scherp bent en dat je belangrijke dingen te melden hebt en…”.
Hij raaskalt nog even door, spuugbelletjes verschijnen in zijn mondhoeken, zijn ogen worden iets groter, neusgaten verwijden zich en wangen blossen. Eng hoor!
Tja, wat moet je met zoveel kritiek. Dus ik geef hem een schop daar waar het echt pijn doet en als ie bukt breng ik mijn knie omhoog. Een kopstoot direct daarachteraan doet wonderen: de man wankelt. Ik kan hem nog net twee welgemikte karatetrappen meegeven voordat hij op de grond valt. “Zo”, zeg ik, “nu heb je tenminste een reden om een hekel aan me te hebben”.
“…en bovendien is je stijl van blog tot blog verschillend”. Zegt de man. Terwijl hij gewoon staat en doorpraat en niet bloedend op de grond ligt. Heb ik alweer een emotie verdrongen, dus. Dan maar even een blog schrijven.
