De aardbeving in Marokko raakt een heleboel mensen, zoals studenten met een Marokkaanse achtergrond. Trajectum ging in gesprek met drie studenten. ‘Niemand had dit zien aankomen. Het is de dodelijkste aardbeving in Marokko sinds 1960.’
Hij dacht dat de auto zou ontploffen
Deeltijdstudent Leraar Gezondheidzorg en Welzijn Imane, (28) gaat vrijdagavond vroeg naar bed in haar ouderlijk huis. Ze heeft vijf volle werkdagen achter de rug. De volgende ochtend zal ze pas de familiegroepschat zien met bezorgde berichtjes. Ze wordt eerst rond zeven uur wakker door de ringtoon van haar vaders telefoon. ‘Het was mijn broer’, vertelt ze aan Trajectum. ‘Hij was op vakantie in Tangr en pas vier dagen in Marrakesh. Vrijdagavond zat hij in de auto met vrienden onderweg naar een restaurant. De auto trilde enorm, hij dacht dat de auto zou ontploffen, dus deed hij gauw de motor uit. Maar de auto bleef schudden. Hij en zijn vrienden zagen mensen gebouwen uit rennen. Op dat moment realiseerde hij zich dat er een aardbeving was.’
‘Er is gelukkig niets ergs gebeurd met mijn broer en ik heb verder geen familie in het getroffen gebied. Maar het is mijn volk. Ik volg het nieuws op de voet. Kijk elke dag rond zes uur het RTL Nieuws. De eerste dagen zag ik filmpjes op sociale media met mensen onder het puin. Die vermijd ik nu bewust, omdat ik er te emotioneel van word.’
De meeste Marokaanse Nederlanders komen uit het Rifgebied, dat ligt in het Noorden van Marokko, zo’n 500 kilometer van het episch centrum van de aardbeving. Veel van hen hebben dus geen getroffen familieleden.
Maar Noura Assiane (19) (geschiedenisstudent) heeft wél familieleden wonen bij het episch centrum: ‘Mijn familie woont in hartje Marrakesh. Ooms, tantes, neefjes en nichtjes. In de oude binnenstad, waar nu weinig meer van over is. De avond van de aardbeving was mijn vader bij de moskee, mijn moeder sliep al en ik was zoals gewoonlijk aan het scrollen op Insta. Ik zag beelden van een aardbeving. Ik scrolde niets vermoedend verder met de gedachte dat het een recap video was over de aardbeving in Turkije eerder dit jaar. Iets later werd mijn moeder wakker gebeld door een vriendin van haar.’ Toen begon de chaos.
‘Tientallen appjes en belletjes over en weer. Familie, vrienden en kennissen. Ik was in shock. Niemand had dit zien aankomen. De dodelijkste aardbeving in Marokko sinds 1960. Die hebben mijn opa en oma nog meegemaakt, maar mijn tante nog nooit. Die wist eerst niet wat haar overkwam, vertelde ze later aan de telefoon. Ze dacht eerder aan een oorlog, dan een aardbeving, want ze hoorde eerst een harde knal en toen begon alles te trillen. Mijn oma keek naar mijn tante en schreeuwde: ‘Aardbeving!’
Noura krijgt die avond pas rond drie uur contact met haar familie en hoort dan deze verhalen. ‘We spraken eerst met mijn oma en opa, de ouders van mijn moeder. Oma is heel nuchter en zei: ‘Maak je geen zorgen, we leven nog. Het huis staat er ook nog, het heeft alleen wat scheurtjes.’ Maar wij waren natuurlijk ook bezorgd over naschokken. Ze mochten van de politie en handhaving niet meer in het gebouw slapen en hebben drie nachten op een open veld doorgebracht. Een groot plein waar normaal het Eid gebed wordt verricht.’
Het voelde als een soort livestream vanuit het rampgebied
Noura facetimet de daaropvolgende twee dagen aan een stuk door met familie. ‘Het voelt als een soort livestream vanuit het rampgebied.’ Thuis volgen ze met de hele familie het nieuws. ‘De Marokkaanse zender staat de hele dag aan. Ook omdat er veel dingen rondom de aardbeving gebeurt. Zo heeft Marokko de aangeboden hulp van Algerije, Israel en Frankrijk afgewezen. Dat vind ik wel goed, omdat je anders in het krijt staat bij mensen waarbij je dat niet zou willen.’
De hulpacties in Nederland noemt ze perfect. ‘De burgemeesters van Rotterdam en Amsterdam hebben een euro per inwoner gedoneerd. De staat zelf vijf miljoen. Symbolen van respect vind ik ook mooi, zoals dat de Marokkaanse vlag halfstok hangt en het volkslied afgespeeld wordt in kerken. Ik heb het gevoel dat het altijd wij versus zij is in de media. Maar met deze acties zijn we een, dat is hartverwarmend.’
Het liefst vlieg ik morgen naar het rampgebied om te helpen
Familieleden van Meryem (19) (studeert Farmakunde) komen allemaal uit Oujda, dat ligt in het noorden van Marokko. ‘Al woont mijn directe familie ruim 800 kilometer bij het epicentrum vandaan, het doet wat met je.’ Meryem zag de eerste beelden op Snapchat en Instagram. ‘Het besef dat het een grote ramp was kwam pas later. Pas toen ik met familie ging bellen. Tijdens het videogesprek zie ik al die emotie in hun gezicht. Elke keer als we het er weer over hebben, heb ik een brok in mijn keel.’
‘De beelden zijn hartverscheurend, dat besef ik iedere dag nog meer. Als ik die kinderen zie die hun ouders hebben verloren, voel me zo machteloos. Het liefst vlieg ik morgen naar het rampgebied om te helpen. Ook omdat ik ervaring heb in de zorg. Maar ik kan mijn school en werk niet zomaar achterlaten. Ik heb verantwoordelijkheden hier.’ Meryem probeert op haar manier een steentje bij te dragen. ‘Ik stuur betaallinkjes van goede doelen door naar vrienden en heb zelf ook gedoneerd.’
